Í rósbleikri móðu

... voða ástand á minni. Komin á lyf bara og bullar tóma steypu

Nei nú er mín að spauga.. sem út af fyrir sig er batamerki - ikke?

Ég finn semsagt strax að lyfin hjálpa mikið. Ég er komin á bæði kvíðastillandi og svefnlyf (Sobril og Imovane). Ég finn ennþá fyrir kvíðanum þegar áhrifin fara að fjara út og áður en ég tek næsta skammt en svefnlyfið fer mjög vel í mig. Ég svaf djúpum svefni síðustu nótt en átti ekkert erfitt með að vakna þegar Dóttirin leitaði til mín í smá næturkrísu. Fann heldur ekki fyrir neinni "morgunþoku" eins og ég hef heyrt að sumir finni fyrir þegar þeir nota svefnlyf.

Ég ætlaði náttúrulega að vera LÖÖÖÖNGU farin að sofa núna en við Maðurinn duttum í spjall og það var bara rosalega gott spjall  Bráðnauðsynlegt og gott. Mér líður svo mikið betur eftir það -  þrátt fyrir að áhrifin af Sobril-inu séu ekki lengur til staðar (var a.m.k. komin með gamalkunnugan kvíðahnút í magann fyrir spjallið). En þetta gengur ekki.. frekari fréttir síðar í dag (mánudag)

Heppin

Ég ákvað að tileinka heppninni færslu dagsins.

Þegar ég sat heima hjá mér í gærmorgun með tárin í augunum og bullandi samviskubit yfir að vera ekki í vinnunni þegar EKKERT væri að mér.. þá áttaði ég mig á því hvað ég væri heppin að eiga vinkonu sem hefði tekið af mér ráðin. Staðreyndin var náttúrulega sú að andleg líðan var svo tæp að ekkert þurfti til að tárin brytust fram. Ég fékk fallegt sms frá systur minni og felldi nokkur tár, ég rakst á gamlar myndir og flóðgáttirnar opnuðust, ég horfði á bíómynd sem snerti viðkvæma strengi og allt fór af stað aftur. Ég hafði náttúrulega EKKERT að gera í vinnuna í svona standi.

Ég var mjög lengi að koma mér í það að fara til læknisins og ef Krabbinn hefði ekki þrýst á mig og farið með mér.. þá hefði ég ekki farið. HEPPIN

Ég fór á læknavakt og var mjög stressuð yfir því á hvaða lækni ég myndi lenda en hvað haldið þið? Sá sem tók á móti mér var "gamli" heimilislæknir fjölskyldunnar minnar - HEPPIN  Læknirinn sá er ekki bara alveg yndisleg manneskja og vandaður læknir, heldur þekkir hann alla fjölskylduna og alla okkar sögu svo ég þurfti afskaplega lítið að útskýra fyrir honum um stöðu mála. Skilnaður kom honum ekki á óvart því ég brotnaði niður á skrifstofunni hjá honum fyrir þremur árum og úthellti hjarta mínu.

Ég gisti hjá Krabbanum og við áttum góða kvöldstund. Áður en við fórum að sofa varð henni að orði að hún hreinlega sæi brúnina léttast á mér. Staðreyndin er að mér leið betur og betur eftir því sem leið á kvöldið, hvort sem ástæðan var kvíðastillandi töflurnar sem læknirinn gaf mér, samveran með Krabbanum, spjallið við lækninn eða fjarveran frá andrúmsloftinu heima. Líklega var það bara blanda af þessu öllu. Í öllu falli.. mér leið MIIIIKIÐ betur þegar ég fór að sofa - HEPPIN

Ég vaknaði til mun léttari tilveru í morgun. Sólin skein, fuglarnir sungu og yfir mér var meiri ró og friður en hefur verið lengi - HEPPIN  Reyndar stóð sú stund ekki lengi yfir því þegar raunveruleikinn helltist yfir mér þá kom vanlíðanin aftur. En þetta kemur... Júdas segir það og ég trúi honum.

Hit the rock bottom

Hef þurft að leggja mikið á mig undanfarið til að halda andlitinu í vinnunni, hef reyndar sett upp grímu síðustu dagana því mitt venjulega andlit hefur ekki verið að virka  Í gær var ég m.a.s. orðin grimm við fólk í kringum mig - betra að bíta fólk frá sér heldur en að tilfinningarnar nái yfirhöndinni. Á tímabili munaði samt litlu að stíflan brysti. Ég er venjulega ekki á msn í vinnunni en átti þar stutt spjall við vinkonu mína, Sálufélagann og það var nóg. Ég var komin með tárin í augun og kökkinn í hálsinn. Kyngdi og kyngdi og reyndi að hugsa um eitthvað annað. Ef einhver vinnufélagi minn hefði komið að mér í þessari stöðu þá hefði flóðgáttin opnast. Ég þekki mitt góða samstarfsfólk og veit að ekkert þeirra hefði látið eins og ekkert væri í þessari stöðu, heldur hefði viðkomandi sagt eitthvað og eitt vingjarnlegt orð á þessu viðkvæma augnabliki hefði verið nóg. Ég komst semsagt heim "heilu og höldnu" með grímuna kyrfilega krækta aftur fyrir eyru og hélt áfram að berjast þar fyrir framan fjölskylduna.

Vinkona mín, Krabbinn, hringdi svo í mig upp úr kvöldmatnum. Hún var alveg miður sín yfir því að vera búin að "vanrækja" mig undanfarna daga og það að heyra í henni var nóg. Ég get ekki sagt að ég hafi talað í símann. Ég bara grét. Hún talaði og ég hummaði til samþykkis af og til. Hún tók á endanum af skarið og tilkynnti mér að nú bara YRÐI ég að fara til læknis og fá lyf til að hjálpa mér. Svona gengi þetta ekki lengur. Ég stundi því upp að ég hefði í raun verið farin að gera mér grein fyrir því, en þegar manni líður svona illa þá er svo erfitt að stíga skrefin eftir hjálpinni. Krabbinn minn ætlar með mér til læknis í dag og hún gerði meira því hún hringdi í yfirmann minn í gærkvöldi og útskýrði stöðuna í stuttu máli og að ég væri ekki vinnufær í dag. Ég á yndislegan yfirmann sem lagði blessun sína algjörlega yfir orð og aðgerðir Krabbans.

Ég lúrði því áfram í morgun eftir að fjölskyldan fór á fætur, með bullandi samviskubit yfir því að vera ekki meiri mamma og betri starfskraftur  Krabbinn vill helst að ég verði hjá henni um helgina til að kúpla mig aðeins út úr umhverfinu, en ég veit ekki hvað ég geri í því. Langar bara til að vera heima hjá mér. Finn að það verður átak fyrir mig að hafa mig út til að fara til læknisins því ég vil helst bara loka mig inni og gleyma heiminum fyrir utan.

Nú er þetta blogg orðið ógurlegt samansafn af væli og skæli og varla nokkur sem endist til að lesa þetta. Ég geri samt ráð fyrir að það verði gott fyrir mig seinna meir að lesa þetta yfir og sjá hvað lífið hefur þá batnað. Hefur maður ekki bestu viðspyrnuna af botninum?

The only way is up :) ... isn't it?

Engin áföll í dag  

Vinnudagurinn var ekki eins stressandi og ég náði meira segja að hlægja í góðum félagsskap í lok hans  

Aftur á móti var vinnudagurinn í dag í lengra lagi og ég var mjög líkamlega þreytt þegar honum lauk.  Sofnaði m.a.s. í rúman klukkutíma eftir að ég kom heim.  

Maðurinn sýndi óvenjulegt frumkvæði í dag og fór í skattaskýrslugerð  Þá er a.m.k. einu verkefninu færra. Á morgun er ráðgjafinn á stefnuskránni. Hef ekki haft næði í vinnunni til að hringja og komin of seint heim til að ná á honum þá. En á morgun verður dagskráin ekki eins þétt og vonandi ekki fleiri óvæntar uppákomur.

Annað sem ég ætla að gera á morgun er að panta mér tíma í nuddi. Mér finnst líkaminn á mér vera allur úr lagi eftir veikindin og rúmleguna. Hlakka rosalega til að fá svona dekur og nostur við kroppinn

Hef ekki haft mikinn tíma né orku til að velta fyrir mér skilnaðinum en hvort sem veikindunum er um að kenna eða ekki þá hef ég verið rosalega lítil í mér undanfarið og upplifað meiri sorg gagnvart skilnaðinum en áður. Í dag sækja á mig hugsanir um það sem var og ég er tætt og áttavillt. Hvernig gátu hlutirnir farið svona? Er þetta í alvöru búið? Er ekkert sem ég get gert? Ég hef satt að segja verið ráðandi aðilinn í þessu ferli frá upphafi. Ég hef reynt að ræða málin og ýta á umræður, tengsl og skilning. Ég heimtaði að við leituðum okkur hjálpar og ég tók nær einhliða þá ákvörðun um daginn að þetta væri búið. Maðurinn hefur eiginlega bara lufsast þarna með.. og samþykkt  Er þetta allt bara einn stór misskilningur hjá mér? Ég veit a.m.k. að ég á ennþá langt í land með að komast yfir þetta.

Aprílgabb?

Þetta var svona "ert'ekk'að kidda mig?"-dagur í dag. Í hvert skipti sem ég hélt að ég væri að komast yfir eitthvert vandamálið.. búmm! .. skall á mig annað. Ég var orðin ansi pirruð á þessu og endaði á að skipta yfir í "Hva?.. Is THIS your worst?.. c'mmon bring it on!"-skapið. Ég ætla sko ekki að láta vinna mig.. ekki séns  

Við skulum átta okkur á því að ég er BARA að tala um vinnudaginn. Ég hef ekki einu sinni komist í persónulega pakkann í dag. Ekki náð á ráðgjafanum, ekki geta rætt við Manninn, hugað að eigin framtíð eða unnið í skattaskýrslunni.

Heilsan er ennþá frekar sorgleg, orkan lítil, nýlaus við höfuðverk og komin í náttfötin því ég finn að hitinn er farinn að hækka aftur. Nighty-night...

Þrjóskan

Dagurinn í dag var voðalega sveiflukenndur. Ég hef barist um á hæl og hnakka til að halda í bjartsýnina og jákvæðnina því ég bara VERÐ að fara að sjá betri tíma. Það er bara ekki hægt að vera svona dapur lengi og ég er búin að syrgja svo margt, gráta svo oft og eyða alltof mikilli orku í að vera svekkt, reið og vonsvikin. Núna er þetta farið að hljóma eins og ég sé einhver frekjudolla sem fær ekki það sem hún vill    Enginn sem les þetta þekkir mig persónulega (svo ég viti til) en vinkonur mínar sem vita allan sannleikann um hjónabandið mitt standa fyllilega með mér og hafa m.a.s. sumar hreinlega hvatt mig til að taka það skref að skilja við Manninn. Auðvitað tekur enginn slíka ákvörðun nema ég sjálf en slíka hvatningu hef ég fengið á stundum þar sem viðkomandi vinkonur eru orðnar dálítið þreyttar á vælinu í mér og vilja bara að ég GERI eitthvað í málnum.

En aftur að deginum í dag. Ég vaknaði á undan vekjaraklukkunni í morgun og fannst yndislegt að uppgötva að það væri orðið bjart úti kl 6.30 að morgni  Ég afþakkaði pent þjónustu vekjaraklukkunnar, gerði nokkrar valdar nuddæfingar á sjálfri mér til að vekja kroppinn og dreif mig svo í sturtu. Til að byrja með reyndi ég að tækla vinnudaginn á léttu nótunum. Reyndi að skáskjóta mér undan árekstrum og óþægilegum uppákomum. Það gekk upp að vissu marki. Andlega hliðin var ennþá frekar döpur og ég var nokkrum sinnum spurð (með umhyggju) hvort ég væri ekki búin að ná mér eftir veikindin.

Ég fékk líka frekar óþægilegar fréttir í dag. Vinkona mín hafði verið spurð hvort það væri rétt að ég væri að skilja! Ég veit ekki hvaðan sú fregn barst en ég varð dálítið stressuð vegna barnanna minna því ég vil alls ekki að þau frétti þetta annars staðar frá. Samt kom ég ekki í verk því sem átti að verða verkefni nr 1 í dag; að tala við ráðgjafann okkar  Stuttu eftir að ég talaði við vinkonuna varð nefnilega mjög óþægileg uppákoma í vinnunni sem að hluta til lendir á mér að leysa úr. Klukkutíma seinna fékk ég leyfi til að fara heim því hitinn var kominn aftur

Gleymdi stóru fréttunum í dag. Sjúkrahússfréttirnar sem ég fékk í gær virðast ætla að fara betur en á horfðist í fyrstu. Ég er afskaplega þakklát fyrir það   

Lengi getur vont versnað

Ég vaknaði kl 7 í morgun og leit út  var fljót að skríða upp í, breiða sængina upp fyrir haus og hreinlega skipaði líkamanum að sofna aftur.

Hef verið að stríða við þunglyndi í dag. Hef a.m.k. engin önnur orð yfir ástandið. Líður bara ömurlega. Er örugglega alveg skelfilega leiðinlegur félagsskapur og hef líka reynt að forðast það að troða öðrum um tær í dag. Í stuttu máli sagt þá vex mér ALLT í augum þessa stundina. Skattaskýrslan, skilnaðurinn, skipting á eignum, fjármál, hver á að vera með börnin hvenær, búseta.. hvað á að vera í matinn... já og þannig mætti lengi telja. Talaði við Krabbann áðan og held að ég hafi bara eyðilagt daginn fyrir henni.

Þegar ég hélt að þetta gæti ekki versnað.. hringdi síminn. Slæmar fréttir. Núna sit ég með kökkinn í hálsinum og tárin í augnakrókunum og bíð eftir annarri hringingu frá sjúkrahúsinu. Getur ekki verið að ég sé bara ennþá sofandi? Kannski vakna ég bara bráðum til tilveru þar sem sólin skín, fuglarnir syngja og lífið er leikur

Krítísk staða

Núna er heilsan að koma, þrekleysið samt rosalegt eftir heila viku í rúminu og andlega hliðin dálítið döpur.

Framundan sé ég bara verkefni en finn enga löngun til að takast á við þau. Ég sem var svo tilbúin í þetta allt saman fyrir veikindin  

Líklega verð ég að bíta í það súra að maður stekkur ekkert beint upp úr rúminu og rúllar yfir verkefnin á einum degi.

Skattaskýrslan bíður  - held ég fái mér gott kaffi, súkkulaðimola og skríði upp í sófa til að horfa á eitthvað gott. Það er einmitt tilvalið kúruveður þarna úti. Ég hlýt að safna kröftum á þessu?

Njótið dagsins elskurnar mínar  Þið megið alveg senda mér orkuskot ef þau eru á lausu

Vinir

Ég hef mikið hugsað um það undanfarið hvað vinir eru mikilvægir í lífinu. Ég veit bara ekki hvar ég væri stödd í dag ef ég ætti ekki góða vini. Ef ég á að vera alveg heiðarleg þá væri ég líklega bara ekki hér í dag að pikka hugsanir mínar inn á bloggsíðu, ef ég hefði ekki átt góða vini. Vinir mínir hafa borið mig í gegnum alla erfiðustu kaflana í lífi mínu alveg spauglaust.

Æskuvinkonan: Við kynntumst við upphaf skólagöngu og þó við séum síður en svo í daglegu sambandi þá glatast það samt aldrei. Við höfum í raun farið mjög ólíkar leiðir í lífinu þó svo einkennilega vilji til að við enduðum í sömu starfsgrein! Hún er þessi trausta og örugga í mínu lífi. Kletturinn. Sú sem ég get alltaf leitað til og þó hún skilji mig ekki alltaf þá dæmir hún mig aldrei. Ef eitthvað bjátar á þá veit ég hvar ég hef hana og ég get líka alltaf treyst henni til að segja mér ef ég er algjörlega búin að tapa jarðtengingunni og er hreinlega á villigötum. Hún er svolítið eins og önnur mamma fyrir mér.. nei eiginlega meira eins og mamma heldur en mamma mín því við mamma höfum ekki þetta sterka og nána samband - því miður.

Sálufélaginn: Við hittumst í útlöndum, þar sem við vorum báðar að sinna annarra manna börnum. Við fyrstu sýn vorum við algjörar andstæður, bæði í útliti og persónugerð. Hún ljóshærð og ljós yfirlitum, fiðrildi úr höfuðborginni - ég dökk, alvarleg landsbyggðarpía. Á stuttum tíma urðum við algjörlega óaðskiljanlegar. Við höfum sjaldan átt því láni að fagna að búa á sama stað á sama tíma en þrátt fyrir langa aðskilnaðarkafla þá er alltaf eins og við höfum aldrei skilið þegar við hittumst aftur. Við skiljum hvor aðra alveg inn í innstu hjartarætur. Við höfum ekki alltaf skilning á vali hvorrar annarrar en það skiptir engu máli. Við elskum hvor aðra heitt og það kemur ekkert í veg fyrir það. Við getum báðar verið svolitlir sveimhugar svo það getur verið hættulegt fyrir okkur að leggja saman á stundum. Þá vantar alla jarðtengingu í sambandið og við getum spunnið endalausar sögur og ótal útgáfur á því hvað gæti gerst næst. Ættum kannski að skrifa bók saman!? Á mjög krítísku augnabliki í mínu lífi þá bjargaði vinátta hennar hreinlega lífi mínu - ekkert minna. Hún hlustaði, skildi og fordæmdi ekki heldur samgladdist mér og það gerði ótrúlega mikið fyrir mína brotnu sjálfsímynd.

Krabbinn: Var í smá vandræðum með hvaða nafn ég ætti að gefa þessari elsku. Við kynntumst á meðan við vorum í námi en kynntumst samt mjög lítið. Síðan unnum við saman og komumst að því að við ættum mikið betur saman en við áttum von á - samt vorum við varla farnar að kynnast ennþá. Við hittumst svo á kaffihúsi fyrir rúmu ári, þá komnar í sitt hvort bæjarfélagið, spjölluðum um allt og ekkert en þegar hún sagði mér frá skilnaðinum sem hún var að ganga í gegnum á þessum tíma.. þá opnaðist einhver gátt á milli okkar. Síðan þá höfum við talað mikið, hlegið mikið, dansað mikið, grátið slatta og sálgreint hvor aðra í bak og fyrir. Ég verð að viðurkenna að ég hef ekki alltaf verið 100% viss um hvar ég hef haft hana því hún er dálítið meira "spontant" týpa en ég og auk þess hafði hún upp úr mér afskaplega viðkvæmt leyndarmál sem ég var lengi skíthrædd um að ég hefði ekki átt að treysta henni fyrir. Hún hefur samt margsannað vináttu sína og tryggð síðan þá. Hefur reynst mér rosalega vel, nennir að hlusta, segir mér hreint út hvað henni finnst og eins og staðan er núna þá er hún hreinlega með mig í gjörgæslu. Talar við mig daglega og fullvissar sig um að ég sé í lagi (sem ég er reyndar ekkert alltaf)

Frænkan: Hef skiljanlega þekkt hana nær alla okkar ævi. Hún er í sama stjörnumerki og ég og við eigum ýmislegt sameiginlegt. Hún er yngri en ég en það hefur aldrei skipt máli fyrir utan ein 3 ár í kringum gelgjuna. Hún er oft eins og eldri aðilinn í okkar samskiptum enda einstaklega gömul sál og þroskuð. Við höfum verið til staðar fyrir hvor aðra á erfiðustu stundum, öxlin til að gráta á í fyrstu ástarsorginni, spunnið saman drauma okkar um nám og ferðalög, samglaðst yfir börnum og syrgt afa og ömmu í sameiningu. Í dag býr frænkan í útlöndum en við leggjum mikla áherslu á að halda sambandi með allri nútímatækni sem býðst og hittumst eins oft og mögulegt er. Ég veit að hún fylgist líka náið með mér í dag en ég verð að viðurkenna að á milli okkar eru fleiri hindranir í dag en áður fyrr. Við vorum um tíma ekki nógu duglegar við að halda sambandi og á þeim tíma gengum við báðar í gegnum erfiða hluti í lífinu, held að við þurfum að fara yfir þá hluti í sameiningu til að opna á sama sterka sambandið aftur. Hef fulla trú á að við getum það.

 Guði sé lof fyrir góða vini. Hip, hip, HÚRRRAAA.. elska ykkur allar

Auðvitað á ég fleiri vini en hér hafa verið taldir upp en þessar eru þær sem standa hjarta mínu næst. Maðurinn var lengi traustasti vinur minn en því miður hafa of margar gloppur komið í það traust á undanförnum árum. Ég vona samt að við náum að hressa upp á vinasambandið í þessu ferli sem framundan er. Hann hefur sjálfur sagt að við séum að endurskilgreina sambandið og ég held að það sé bara alveg rétt hjá honum. Við erum í raun ekki að slíta sambandi - heldur endurskilgreina það.

Grátandi

Já já.. mín er búin að fella ófá tárin það sem af er þessum degi og líklega eiga þau eftir að vera fleiri. Ekki halda samt að ég sé svona niðurbrotin. Tárin eiga fyrst og fremst rætur að rekja til líkamlegrar vanheilsu. Vanheilsan hefur smá saman færst upp úr hálsinum og upp í höfuð þar sem hún kemur fram í miklu rennsli úr augum og nefi.

Ég á frekar erfitt með að horfa á tölvuskjá eða sjónvarpsskjá svona en læt mér nú samt ekki segjast - hvað annað á maður að gera í þessu standi? Ég hef semsagt varið morgninum í að horfa á gamlar videospólur. Ansi gaman. Horfði fyrst á First Knight - Sean Connery alltaf jafn hrikalega flottur kallinn  Svo dró ég fram Dirty Dancing. Rosalega langt síðan ég hef horft á hana. Hún var í miklu uppáhaldi hjá mér hérna einu sinni en núna verð ég svolítið vör við aulahrollinn inn á milli. Samt.. mjög gaman að horfa á hana. Táraflóðið jókst m.a.s. á áhrifamiklum stundum (get ekki alfarið kennt líkamlegum krankleika um) eins og þegar "Baby" gerði fullkomna lyftu með Johnny sínum og þegar hann söng fyrir hana ".. and I owe it all to you".. oh.. sniff, sniff.

Stundum þegar ég horfi á myndir í sjónvarpinu þá verð ég forvitin um einhverja leikara eða langar að vita meira um myndina og smelli mér þá á IMDB eða Wikipedia á netinu. Í þetta skiptið fór ég að velta fyrir mér leikkonunni sem leikur dansfélaga Johnnys (Patrick Swayze). Hugsaði með mér að ég hefði örugglega ekki séð hana í fleiri myndum og velti því fyrir mér hvað hefði orðið af henni. Þessi ágæta leikkona (meira samt söngkona og dansari) heitir Cynthia Rhodes og árið sem Dirty dancing kom út (1987) lék hún í myndbandi hjá tónlistarmanninum Richard Marx. Mér skilst að þetta sé fyrsta lagið sem hann sló í gegn með. Ekki fylgir sögunni hvort þau kynntust við tökurnar á myndbandinu en a.m.k. gifta þau sig í janúar 1989 og eignast sitt fyrsta barn í september sama ár (jú jú 8 ár í hjónabandi - öss). Cynthia lék í einni bíómynd eftir Dirty dancing en ákvað síðan að draga sig í hlé til að sinna móðurhlutverkinu. Þau Richard eiga í dag þrjá syni saman og allt virðist í lukkunnar velstandi hjá þeim. Gaman af því  Richard Marx varð líklega frægastur fyrir þetta hér á árum áður. Ég hlustaði ekki sjaldan á þetta yndislega lag. Fannst líka Richard Marx voðalega sætur enda var ég voðalega veik fyrir síðhærðum gaurum   Hann Richard er orðinn stutthærður í dag en ennþá voðalega sætur  Ef einhver hefur áhuga á að sjá eða vita meira um manninn þá er hægt að gera það hér og hér.

Í lokin; Richard Marx fékk Grammy-verðlaunin fyrir lag ársins, árið 2004. Það lag er hér, flutt af Luther Van Dross og.. ég fór aftur að gráta