Veikindi

Flensufjandi hefur sest að í kroppinum og gerir mér lífið heldur betur leitt þessa dagana. Ég hef oft orðið fyrir því að þegar álagi léttir og ég fer að slaka á aftur að þá veikist ég. Það kemur því ekkert verulega á óvart að þessum óþverra hafi skotið upp núna. Ég held hreinlega að ég hafi aldrei orðið svona hundveik af flensu á lífsleiðinni. Búin að vera hálfrænulaus og voðalega lítið getað gert til að bæta líðanina.

Maðurinn ætlaði að vera hjá ættingjum í nokkra daga en þau plön breyttust vegna minna veikinda. Ég er hreinlega ekki fær um að hugsa um börnin, get ekki sótt þau, farið í búð, eldað mat. Skrýtin tilfinning að sitja fastur í sömu sporum þegar búið er að taka svona stóra ákvörðun.

Ég veit ekki um aðra en ég er a.m.k. þannig að þegar ég er veik þá verð ég viðkvæmari en ella. Ég hefði því búist við að undir þessum kringumstæðum hefði ég auðveldlega getað sökkt mér í "hvað ef" pælingar, rótað í gömlum minningum og jafnvel komist á "við hljótum að geta lagað þetta"-stigið. Það hefur samt ekki gerst. Aftur á móti finn ég strax fyrir því að Maðurinn er svo sannarlega skilinn við mig og gott ef hann er ekki huglægt fluttur út því hann er hættur að umgangast mig eins og konuna sína og hættur að umgangast heimilið eins og sitt. Ég hef m.a.s. þurft að minna hann á að sinna börnunum og er hann þó ekki týpa sem vanrækir börnin sín. Ég skynja semsagt hjá honum spenning fyrir nýrri byrjun en mitt ástand býður náttúrulega ekki upp á slíkar pælingar hjá mér. Viðkvæmnin braust samt út um tíma í gærkvöldi þegar hitinn rauk upp og mér leið skelfilega. Þá fannst mér ég vera lítil, viðkvæm og umkomulaus og vildi svo gjarnan að einhver tæki utan um mig og sýndi mér væntumþykju og umhyggju.

Maðurinn var hins vegar upptekinn við að skoða fasteignaauglýsingar.

Hver skilur skilnað?

Eins og gengur hefur fólk mismunandi skoðanir á þessu fyrirbæri. Í allri minni stórfjölskyldu fyrirfinnst þetta fyrirbæri varla og þeir fáu skilnaðir sem þar hafa orðið hafa farið fram í heift og miklum leiðindum. Ég verð að viðurkenna að ég kvíði því að fá ekki skilning né stuðning úr þeirri áttinni.

Í fjölskyldu Mannsins eru skilnaðir öllu "þekktari" og þar eru þeir eins og gengur, eins misjafnir og þeir eru margir. Ég geri aftur á móti frekar ráð fyrir að þar komi þessi ákvörðun meira aftan að fólki, nema þeirri fjölskyldu hafi tekist betur að lesa í samskiptin okkar á milli á undanförnum árum.

Þegar skilnað bar fyrst á góma á milli okkar hjóna áttuðum við okkur á því að við vorum aldeilis ekki sammála þar og vorum þar kannski bæði lituð af eigin reynslu.

Maðurinn upplifði mjög erfiðan og sáran skilnað milli sinna foreldra þegar hann var barn og í kjölfarið hreinlega missti hann annað foreldrið. Eftir að við höfðum rætt þetta fram og til baka og Maðurinn velt því betur fyrir sér, þá sá hann að ástæðan fyrir sárum minningum var ekki síður það hvað hjónabandið gekk illa á meðan á því stóð. Hjónabandið var stormasamt og skilnaðurinn líka. Eftir skilnaðinn bjó hann hjá mömmu sinni sem var mjög brotin eftir undangengna reynslu og í dag er ljóst að hún var á köflum hreinlega ekki fær um að sjá um sig og barnið svo vel væri. Sem betur fer beið þeirra samband ekki skaða af, því nánara samband milli mæðgina hef ég ekki enn séð.

Ég ólst aftur á móti upp við hjónaband sem ekki hefur alltaf gengið smurt fyrir sig og verð að viðurkenna að þann pakka væri ég ekki tilbúin til að leggja á mig. Ég dæmi samt ekki mína foreldra fyrir það. Hver verður að velja fyrir sig. En það er samt sem áður eyðileggjandi að alast upp við erfið samskipti foreldra og endalausa daga þar sem hægt er að skera andrúmsloftið með hníf.

Í dag erum við, sem betur fer, sammála um að skilnaður er ekki versti kosturinn í stöðu sem okkar. Við erum ennþá vinir og berum virðingu fyrir hvort öðru en við erum líka ekkert meira en það. Bestu vinir sem búa saman og deila börnum. Þessi ákvörðun er því tekin á þeim grunni að skilja á meðan ekki hefur farið verr og að með því að skilja séum við að gefa hvort öðru tækifæri og andrými til að finna eigin takt upp á nýtt og vinna í sambandi okkar við börnin. Þar má nefnilega gera mun betur og ekki minnsti vafi að basl okkar með okkar samband hefur haft neikvæð áhrif á samband okkar við börnin.

Í upphafi - eða við lokin?

Á hverju skal byrja? Ég veit eiginlega ekkert hvert þetta blogg á eftir að leiða mig og kannski lognast það bara út af sjálfu sér eins hljóðlega og það byrjaði.

Eins og gengur, þegar málum er orðið þannig háttað að skilnaður blasir við, þá fer maður gjarnan að skoða ýmislegt aftur í tímann. Ég hef gert ansi mikið af því undanfarið en er ekkert viss um að ég fari neitt mikið út í það hérna. Vil frekar horfa fram á við og einbeita mér að því að koma mér og mínum í gegnum þetta ferli eins heilum og hægt er.

Staðan í dag er sú að við hjónin höfum ákveðið að byrja þetta ferli, en enn sem komið er hafa fáir í kringum okkur vitneskju um að málin séu komin í þessa stöðu. Nokkrar nánar vinkonur mínar vita af því sem er kannski svolítið "típískt" um kvenþjóðina. Við virðumst hafa meiri þörf fyrir að tjá okkur um líðan okkar og tilfinningar!! Eða hvað? Ég hef a.m.k. rætt það við Manninn hvort hann finni enga þörf hjá sér til að ræða málin við vini eða ættingja. Nei segir hann og yppir öxlum. Fjölskylda mín veit að hlutirnir hafa ekki verið að ganga sem best undanfarið, en þau vita ekki ennþá af ákvörðuninni. Fjölskylda hans hefur ekki hugmynd!

Í hjónabandinu eru tvö börn. Sumum þættu það slæmar fréttir fyrir börnin að svona sé komið en ég er sannfærð um að þau eiga eftir að uppskera hamingjusamari foreldra þegar til lengri tíma er litið. Börnin hafa enn ekki fengið vitneskju um ákvörðun foreldranna. Við höfum verið að sækja okkur aðstoð til félagsráðgjafa undanfarna mánuði og komum til með að sækja ráð til hans varðandi það hvernig við stöndum að málum gagnvart börnunum. Hvað við segjum þeim og hvenær. Meiningin er að þetta ferli eigi að gerast í rólegheitum og góðri samvinnu. Þetta á að verða einn vinsamlegasti skilnaður Íslandssögunnar