Fínasta helgi

Ég er búin að eiga alveg ágæta helgi. Óvissuferðin var alveg fyrirtak. Mikil skemmtun, útivera og hreyfing, góður matur, sungið af hjartans list og hlegið út í eitt. Dagurinn var þó heldur langur og strangur og því hefur mikil þreyta þjakað mig í dag auk þeirra herfilegustu strengja sem ég hef á ævi minni upplifað. Bakkus var líka eitthvað með í ferðum í gærkvöldi og afleiðingarnar af þessu öllu hafa sett mark sitt á daginn í dag. Ég hef sofið mikið og staulast um eins og nírætt gamalmenni  Það vantar bara göngugrindina!

Mér finnst þessi helgi hafa haft ágætis áhrif á sjálfstraustið hjá mér. Ég prófaði t.d. eitthvað sem ég hef aldrei gert áður með alveg frábærum árangri. Ég hreinlega sló í gegn og er svakalega stolt af sjálfri mér þar. Í útiverunni í gær fólst ákveðin áskorun sem ég hafði gaman af að takast á við. Um tíma var ég ein á ferðum mínum og naut þess bara. Því fylgdi engin tilfinning um einmanaleika eða að ég væri yfirgefin á einhvern hátt. Nafnið "Ein" hefur eiginlega fengið aðra merkingu fyrir mér núna. Þetta snýst um að vera sjálfum sér nógur og hamingjusamur með sjálfum sér. Það er skólinn sem ég hef núna innritast í og ég ætla mér að verða toppnemandi

Ansi gott.. ansi gott

Þessi dagur var bara nokkuð ljúfur. Átti rosalega annasaman vinnudag en fannst ég eiga auðveldar með að takast á við vinnuna en ég hef gert lengi. Fannst ég vera bæði faglegri og skipulagðari en ég hef verið margar undanfarnar vikur. Það var góð tilfinning. Ég fékk líka í gegn breytingu sem ég hef barist fyrir lengi, eiginlega bara barði í borðið í dag og heimtaði að eitthvað yrði gert í málinu. Ekkert í illu en það var gott að fá lendingu í því máli.

Fór í dekur í dag   Alveg yndislegt bara. Var í rúma þrjá klukkutíma í því dekri, átti þar gott spjall sem gerði ekkert minna en dekrið sjálft og náði svo að sofna í slökuninni á eftir. Hrökk bara upp við eigin hrotur  Var svo værðarleg eftir þetta að ég fór heim, lagðist upp í sófa og hélt áfram að dorma  

Maðurinn sinnti börnunum mikið í dag, heimsótti þau m.a.s. í skólann og átti alveg extra tíma með þeim. Held að það hafi gert þeim öllum gott. Þau verða svo meira og minna saman hér á (ennþá) sameiginlegu heimili okkar allra yfir helgina, en ég verð mikið til að heiman. Ég er akkúrat núna í stuði til að vera heima hjá mér, fara yfir dót, henda og taka til. Er í SVAAAKALEGU stuði til slíkra hluta  EN... ég er að fara í ferlega spennandi óvissuferð á morgun. Verður örugglega mjög gaman þó ég væri einmitt núna til í að gera eitthvað annað. Ég er líka að velta því fyrir mér að heimsækja foreldra mína um helgina og ræða málin við þau. Það stendur samt verulega í mér og ég er eiginlega bara mjög kvíðin gagnvart því. En.. þetta verður að gerast.

Núna bíð ég eftir að ná stund með Manninum (börnin ennþá vakandi) til að geta rætt um helgina, prestinn og fleira.

P.s. Gleymdi: ég skrifaði svör við athugasemdum við síðustu tvær færslur

Spennufall og góð þreyta

Ég er alveg að sofna ofan í lyklaborðið en stóðst samt ekki freistinguna að skrifa smá.

Ég var óhuggulega þreytt í morgun og skil hreinlega ekki hvernig ég hafði það af að koma mér og börnum á rétta staði á réttum tíma. Ég hálf lufsaðist áfram í vinnunni í dag og get ekki sagt að ég sé stolt af vinnuframlagi mínu í dag. Að öðru leiti var dagurinn þó ágætur. Átti frekar langan tíma með börnunum og sá tími var vel nýttur. Maðurinn kom og við ræddum ýmislegt. Hann ræddi ýmislegt sem hann hefur ekki átt gott með að ræða áður og við grétum m.a.s. saman sem var ótrúlega losandi og gott fyrir okkur bæði. Ég er líka búin að afreka að hringja tvö símtöl í fjölskyldumeðlimi sem ég hef átt erfitt með að tala við undanfarið - bara einfaldlega vegna þess hversu aum ég er af mér. Í öðru tilfellinu brast röddin reyndar annað slagið því þar þurfti ég að opna fyrir tilfinningar sem ég hef reynt að halda í skefjum undanfarið. Það símtal gerði mikið fyrir mig.

Núna er ég bara alveg búin á því. Ofboðslega þreytt en það er góð, notaleg og værðarleg þreyta. Ég ætla því að drífa mig í háttinn og setja stefnuna á góðan morgundag.

Þakka ykkur sem skrifuðuð mér athugasemd við síðustu færslu. Ég er bara of þreytt til að svara hverri fyrir sig en .. þúsund þakkir  og ég þigg gjarnan fleiri athugasemdir, ábendingar og pepp.

Meira um sektarkennd

Ég HELD að þetta verði stutt  

Alveg síðan hugmyndin um hugsanlegan skilnað skaut fyrst upp kollinum hef ég barist við sektarkenndina gagnvart börnunum mínum. Sú sektarkennd hefur verið á þann veg að skammast mín fyrir að geta ekki látið hlutina ganga og að þau þurfi að súpa seyðið af því. Ég hef upplifað mikla sorg yfir að framtíðin okkar verður ekki eins og hún ÁTTI að vera. Ég ætla í raun ekki að skrifa neitt meira um það - held að flestir sem hafa verið eða eru í minni stöðu viti vel um hvað ég er að tala og hinir vonandi kynnast því aldrei. En núna nýlega uppgötvaði ég nýja hlið á sektarkenndinni, ef svo má að orði komast.. Síðustu daga hef ég verið ein með börnin mín og þrátt fyrir að þurfa enn að nota lyfin mín þá hafa þessir dagar verið miklu léttari en undanfarnar vikur. Ég viðurkenni reyndar að eiga það til að "snappa" af og til, enda álagið og sársaukinn ennþá til staðar og viðbrigði að vera ein með börnin og í 100%+ vinnu. En þetta hafa verið ljúfir dagar. Ég næ betra sambandi við börnin mín og við höfum verið að bralla hluti saman sem við höfum ekki gert lengi.. eða jafnvel aldrei. Í gærkvöldi áttaði ég mig semsagt á því að ég hafði uppgötvað alveg nýja hlið á sektarkenndinni minni gagnvart börnunum. Hún er náttúrulega þessi; af hverju er ég búin að bjóða þeim upp á þetta svona lengi? Ég er miklu betri mamma núna. Ég er ekki að meina að Maðurinn hafi eyðilagt þetta fyrir mér og ég þurfi að losna við hann til að verða almennileg mamma (að eigin mati), heldur einfaldlega það að ég hef verið of upptekin við eigin sársauka til að lifa og njóta.

Vonandi er ég búin að læra þá lexíu hér með

Ég er með ýmislegt spennandi fyrir MIG á stefnuskránni næstu daga. Nudd, dekur og spennandi fjallaferð í góðum félagsskap. Hlakka mikið til að leggja meiri rækt við sjálfa mig. Finn líka alveg að markviss vinna mín með jákvæðar hugsanir er að skila sér (þó færsla dagsins kannski endurspegli það ekki fyllilega).

Næsta skref í skilnaðarferlinu er að tala við prest.

P.s. þið megið alveg skjóta á mig hugmyndum um forræðismál eða öllu heldur umgengnismál. Ég er ennþá alveg lost í því dæmi og væri til í að heyra sem flestar útgáfur til að hjálpa mér við að mynda mér skoðun á því hvað hentar í okkar tilfelli.

Sektarkenndin

Ég sem er að reyna að horfa á jákvæðu hliðarnar á lífinu, geri ekki annað en skrifa um neikvæðar tilfinningar þessa dagana. En þær eru jú partur af þessu öllu saman. Ég á líka eftir að skrifa um fullt af jákvæðum tilfinningum. Síðar.

Ég hef verið að velta sektarkenndinni fyrir mér. Sektarkennd er oft áberandi í skilnaðarferli. Í okkar tilfelli samt sem betur fer ekki vegna framhjáhalds en .. núna ætla ég að gera stóra játningu. Ég hef tvisvar sinnum á þeim 13 árum sem við höfum verið saman, upplifað það að verða hrifin/ástfangin af öðrum. Slíkt er ekki eitthvað sem auðvelt er að stýra og í báðum tilfellum var ég ákveðin í því að forðast það að "nokkuð gerðist" þannig að ég er með hreint sakavottorð. Sálin er samt svört, því þessu fylgir samt sem áður mikil sektarkennd og mér finnst ég samt sem áður hafa svikið Manninn. Fyrra tilfellið átti sér stað þegar við vorum frekar nýbyrjuð saman og í dag sé ég að það hefði í raun átt að vekja mig til vitundar um að það væri ekki allt í lagi hjá okkur. Það gerði það ekki. En ég dauðskammaðist mín fyrir að líða svona. Munið þið eftir laginu "Torn between two lovers"? Þetta var svolítið þannig tilfinning "...feeling like a fool..." Nema.. aldrei nema annar aðilinn í mínu dæmi var "my lover". Í sektarkenndinni einbeitti ég mér að því að leggja alla mín orku og ást í sambandið. Ég átti eftir að átta mig á því seinna að það er ekki nóg ef bara annar aðilinn leggur allt sitt í það.

Seinna tilfellið var mun alvarlegra. Ég varð virkilega yfir mig ástfangin og var í tilfinningalegum rússibana daginn út og daginn inn og... sektarkenndin helltist yfir mig. Ég upplifði stundir þar sem allt snérist um þessa miklu hamingu, að fá að vera nálægt viðkomandi, hlusta á röddina, njóta þess ef eftir mér var tekið og orðum beint til mín. Svo fór ég heim og vanlíðanin og ranveruleikinn helltist yfir mig af fullum þunga. Á þessu tíma uppgötvaði Maðurinn að eitthvað mikið var að hjá mér og fór að spyrja óþægilegra spurninga. Ég var þá búin að fara í gegnum heilmiklar pælingar um þessar tilfinningar allar, sambandið okkar yfirhöfuð og ýmsilegt annað sem var í gangi í kringum okkur á þessum tíma. (Stundum fær maður mörg verkefni á sama tíma!) Ég var þá búin að átta mig á því að þetta samband okkar væri í alvarlegri krísu og myndi með sama áframhaldi enda annað hvort á framhjáhaldi eða þá að það myndi kafna í andleysi og aðgerðarleysi með tímanum. Ég sá ekki ástæðu til að segja Manninum frá Ástinni minni (sem ekkert veit um málið) því stór partur af okkar sambandsvandamáli snýst um veika sjálfsímynd Mannsins og ég held að slík frétt á þessum tímapunkti hefði ekki bjálpað.

Þetta var fyrir 3 árum. Þá gerði mín uppreisn. Ég neyddi Manninn til að setjast niður og ræða málin. Þá átti að byrja nýtt líf og við vorum ákveðin í að vinna í málunum. Ég var harðákveðin í að gleyma Ástinni en það gerðist nú ekki svo létt. Ég hef þurft að berast við þær tilfinningar síðan, en í leiðinni hafa þær líka gefið mér mikið. Það að elska einhvern gerir mann svo ríkan og sterkan. Ég ætlaði mér aldrei að leita eftir því hvort þessar tilfinningar væru endurgoldnar en ég naut þeirra og skammaðist mín ekkert fyrir það. Ég upplifði mig sterkari, sjálfsöruggari, ákveðnari og fallegri. Í þessu ástandi þá bara er maður æði. Ég blómstraði að öllu leiti, fór að njóta þess að hreyfa mig og í framhaldinu léttist ég og styrktist og matarlystin breyttist, fór að hafa meiri áhuga á sjálfri mér, naut þess að vera í góðum félagsskap og varð virkari í slíku, fann mig vel í vinnunni.. svona mætti lengi telja. Ég fékk líka að heyra það frá fólki að ég hefði bara yngst upp um mörg ár. Þrátt fyrir alla þessa dýrð og dásemd.. þá var ég samt sem áður bara að skjóta vandamálinu á frest. Ennþá. Þeim tíma lauk svo síðasta haust. Þá loksins viðurkenndi ég fyrir sjálfri mér að hvað svo sem Ástinni viðkæmi, þá gæti ég ekki verið að styrkja það samband sem ég er í með því að vera stöðugt að hugsa um hana. Það er bara reikningsdæmi sem gengur ekki upp. Síðan þá höfum við verið að berjast í þessu hjá Ráðgjafanum.

Núna er þreytan að ná yfirhöndinni svo líklega verður þetta bara fyrri hluti sektarkennarinnar. Ég á nefnilega alveg eftir að velta mér upp úr sektarkenndinni gagnvart börnunum.

P.s. Maðurinn fékk tíma hjá Ráðgjafanum á morgun. Við fréttum í dag að fólk í bæjarfélaginu er farið að kjafta um yfirvofandi skilnað hjá okkur. Það þykir mér ekki góð frétt, barnanna minna vegna. Svo núna verðum við að ganga í málin.

Efinn

Við síðustu færslu nefndi Arna máltækið Illu er best af lokið og ég er í hjarta mér svo sannarlega sammála því. Stundum tekur "hrússinn" minn yfir og vill bara öskra, stappa niður fótum og stanga Manninn út! Hljómar illa og gefur til kynna meiri haturshug til Mannsins en ég ber í raun  En.. svo kemur litli ráðvillti fiskurinn og EFINN hefur svolítið bankað upp á síðustu dagana. Ég finn innra með mér meiri andstöðu vegna þessarar ákvörðunar sem við höfum tekið en er enn að reyna að greina þennan efa og átta mig á því hvað það er í raun sem veldur. Að hluta til held ég að þar sé á ferðinni samviskubit vegna barnanna, þó ég trúi því (þegar EFINN víkur) að þessi ákvörðun sé ekki síður þeim í dag - þegar til lengri tíma er litið. Að hluta til held ég að álit annarra sé að hafa áhrif á mig. Reyndar er ég þá að tala um hvað ég HELD að sé þeirra álit á málinu því við erum ekki komin nógu langt í ferlinu til að segja þeim frá ákvörðun okkar  svo þau eru ekkert farin að lýsa yfir skoðunum sínum. Auðvitað veit ég að skoðanir annarra koma málinu afskaplega lítið/ekkert við en það er samt erfitt að horfa framhjá því. Ég er samt farin að finna fyrir meiri skilningi frá sumum innan fjölskyldunnar sem sýna samhug og viðurkenningu á minni vanlíðan. Ég fæ klapp á bakið, fastara knús og áhyggjufullt augnaráð með orðunum "láttu mig vita ef þú vilt spjalla eða ef ég get eitthvað gert".

Átti góða kvöldstund um daginn þar sem ég fékk m.a. smá orkupunktajöfnun og góð ráð með um mikilvægi jákvæðrar hugsunar og ráðleggingu um dagleg fótaböð yfir sjónvarpinu á kvöldin  Ég hef ekki ennþá farið í fótabaðið því ég hef verið voðalega mikið á ferðinni undanfarin kvöld. Sama kvöld fékk ég líka stutta reikimeðferð (endaði snögglega þegar ég fékk ákaft hóstakast) og ÞAÐ ætla ég sko að gera aftur á næstu dögum. VÁ hvað það hjálpaði mér mikið

Núna er svefnlyfið farið að virka, ég ætla að skríða upp í rúm með jákvæðar hugsanir og biðja bænirnar mínar áður en ég fell í svefn

Bestu kveðjur út í nóttina

P.s. Verkefni mánudagsins; Maðurinn pantar tíma hjá ráðgjafanum

Þolinmæði

Þolinmæði hefur ekki verið mín sterkasta hlið í gegnum tíðina. Þó ég hafi þroskast mikið með aldrinum og lært að anda stöku sinnum, þá reynist það mér samt erfitt að sætta mig við að hlutirnir verða stundum að hafa sinn gang og ekki hægt að drífa allt af. Samkvæmt stjörnukorti sem ég fékk einu sinni þá er ég undir einhverjum hrútaáhrifum og hvort sem menn leggja trúnað á stjörnuspeki eða ekki, þá er staðreyndin sú að ÞEGAR ég er búin að taka ákvörðun þá vil ég bretta upp ermarnar og drífa í hlutunum.. og þá gjarnan ekki seinna en Í GÆR..!! Nenni ekki að væflast við hlutina endalaust. Aftur á móti er Maðurinn öllu rólegri í tíðinni og hann getur verið búinn að ákveða að gera eitthvað en svo tekur það hann óratíma að koma sér að því og stundum dregst og dregst að hann klári málið.

Þessar andstæður í okkur eru STÓRT vandamál í dag. Við erum búin að taka þá ákvörðun að skilja en á meðan ég vil helst fara á einum degi milli prests, sýslumanns, fjölskyldunnar, skólans.. o.s.frv. og bara ganga frá öllu strax + ganga frá fjármálum, komast að samkomulagi um hvar börnin eiga að vera og hvenær, skipta eigum og flytja sundur... þá dregur Maðurinn lappirnar. Auðvitað hefur læðst að mér sá grunur að kannski sé hann ekki eins öruggur með þessa ákvörðun og ég, en hann talar samt af fullkomnu öryggi um ákvörðunina sjálfa. En hann er greinilega ekki eins tilbúinn í allt hitt. Ég er nokkuð viss um að hann á erfitt með að sjá það fyrir sér að flytja í burtu frá börnunum sínum og ég lái honum það ekki. Staðan hjá okkur er sú að ég vinn í því sveitarfélagi sem við búum í þessa stundina, en hann er í námi í öðru og þangað vill hann helst flytja. Ég er ekki til í að skipta um starf og langar satt að segja alls ekki til að flytja. Það er því stór spurning hvernig okkur tekst að semja um þennan mikilvæga part af málinu.

Einhverjar tillögur?

Tilfinning dagsins

Did I disappoint you or let you down?
Should I be feeling guilty or let the judges frown?
'Cause I saw the end before we'd begun
Yes I saw you were blinded and I knew I had won
So I took what's mine by eternal right
Took your soul out into the night
It may be over but it won't stop there
I am here for you if you'd only care
You touched my heart, you touched my soul
You changed my life and all my goals
And love is blind and that I knew when
My heart was blinded by you
I've kissed your lips and held your hand
Shared your dreams and shared your bed
I know you well, I know your smell
I've been addicted to you

Goodbye my lover
Goodbye my friend
You have been the one
You have been the one for me

--------------------------------------------------------

I'm so hollow, baby, I'm so hollow
I'm so, I'm so, I'm so hollow
I'm so hollow, baby, I'm so hollow
I'm so, I'm so, I'm so hollow
 

Val II

 

Einu sinni hafði ég mikið dálæti á bíómyndinni "Dangerous minds". Eitt af því sem mér finnst eftirminnilegasta úr þeirri mynd er þegar kennarinn Louanne Johnson skammar nemendur sína fyrir að segjast ekki eiga neitt val í lífinu. Hún bendir þeim á að þau eigi ALLTAF val. Ég ætla nú ekkert að fara með alla ræðuna hérna en mér verður oft hugsað til þessara orða þegar ég stend frammi fyrir einhverju vali í lífinu. Ég get jú valið um það í dag hvort ég verð áfram í þessu hjónabandi eða ekki. Einhverra hluta vegna virðist sú ákvörðun algjörlega vera mín megin. En hvað ef ég vel að halda núverandi stöðu áfram? Sambandið er ekki í lagi og við höfum bæði viðurkennt það. Við höfum líka reynt að gera eitthvað við því en það virðist ekki ganga. EF ég ákveddi að hætta við skilnaðinn og reyna að halda áfram, þrátt fyrir að sambandið okkar hjónanna sé fast í einhverju öngstræti.. hvað þá? Hvað ef ég legg mig alla fram við að halda öllum öðrum ánægðum og sáttum. Hversu lengi dugir það? Ég gæti allt eins staðið frammi fyrir því að eftir einhver x mörg ár tilkynni eiginmaðurinn mér að hann vilji skilnað og hvert er þá mitt val? Sætta mig við það eða?... eða hvað? segir maður NEI?

Af því að ég er nýbúin að segja að ákvörðunin um að hjónabandið sé búið virðist algjörlega vera mín megin þá gæti einhver sagt núna "En hvað með Manninn? Getur hann sagt NEI" Reyndar tel ég að hann geti það. Ég hef sagt honum það bæði leynt og ljóst að ég sé ekki að heimta skilnað af því að ég sé með einhvern annan í takinu. Ég er heldur ekki að fara fram á skilnað vegna þess að ég vilji hann ekki lengur. Það sem ég vel er að hafna aðstæðunum sem við lifum við í dag. Ég get ekki sætt mig við sambandið eins og það er í dag og ég get ekki lagað það ein. Ég vildi að ég gæti farið til baka og stillt sambandið á sama hugarástand, sömu nánd og sömu gagnkvæmu virðinguna og einkenndi það þá. En um það hef ég ekkert val. Í raun ætlast ég ekkert til að sambandið eigi að geta orðið nákvæmlega eins og það var í byrjun, en það er ekki ásættanlegt að það sé í þeirri stöðu sem það er í núna. Ég vel að sætta mig ekki við sambandið eins og það er núna, Maðurinn virðist hafa valið það sama.

Á morgun fer ég að hitta ráðgjafann. Þið megið gjarnan hugsa til mín.

P.s. "Sveitakelling" - ef þú lítur aftur hingað inn; takk fyrir að vekja mig til umhugsunar um það hvaða val ég hef.  Og... ég mæli með því að við köllum þig "Sveitaskutlu", "Sveitapíu", "Sveitakonu".. fyrirgefðu það er líklega bara mín smámunasemi en orðið "kelling" finnst mér svo agalega leiðinlegt

Val

Ég fékk komment um daginn frá "Ókunnugri sveitakellingu" sem er fyrsta kommentið sem ég fæ sem pirraði mig/stuðaði/gerði mig reiða.. veit ekki alveg hver lýsinganna passar best. Staðreyndin er sú að ég var næstum búin að svara í einhverju "fússi" en stoppaði sjálfa mig af og ákvað að hugsa málið aðeins betur.

Það sem mér sárnaði svona var þetta með að ég hefði val. Ég skil alveg hvað þú, kæra "sveitakelling" ert að fara með að þú hafir ekki haft neitt val. Ég var einu sinni í þeim sporum. Á þeim tíma vissi ég ekki betur en að ég væri í mjög hamingjusömu sambandi. Það breyttist á einni nóttu - bókstaflega. Nema... þegar grannt var skoðað voru auðvitað einhver merki um það í hvað stefndi en ég bara neitaði að sjá þau. ÉG var hamingjusöm og ríghélt í það. Ég upplifði þarna rosalega höfnun, verstu svik sem ég hafði orðið fyrir og ofboðslegan sársauka. Löngu seinna sá ég reyndar að ég fékk hreinlega áfall þessa nótt, líklega ekkert ósvipað og ef ég hefði lent í bílslysi eða orðið vitni að stríðsátökum. Hljómar kannski öfgakennt en áfall var það a.m.k. Ég man lítið sem ekkert eftir 2 vikum úr lífi mínu eftir þessa nótt, ég bjó ein og þar sem enginn gerði sér grein fyrir hversu alvarlegt ástandið var þá áttaði sig enginn á því að ég var bæði hætt að borða OG sofa. Þetta var skelfilegur tími og mitt í mínum sársauka í dag, þá finn ég ennþá meira til með sjálfri mér á þessum tíma. Einhvern veginn komst ég í gegnum þetta og í dag sé ég þennan skilnað sem einhverja mestu gæfu sem ég hef orðið fyrir á lífsleiðinni. Skrýtið!? Ástæðan er sú að þó ég sæi það ekki á þeim tíma, þá var ég löngu hætt að lifa lífinu sem sjálfstæð manneskja eins og gerist því miður mjög oft ef fólk byrjar mjög ungt í sambandi. Ég umgekkst bara vini sem voru kærastanum þóknanlegir, hafði sömu áhugamál og hann og ýtti til hliðar öllum draumum sem ekki pössuðu í okkar sameiginlegu tilveru. Ef þetta samband hefði ekki endað á þessum tímapunkti þá hefði ég líklega ekki ferðast eins mikið og raun ber vitni, ég veit að ég hefði aldrei farið til útlanda til að passa börn í heilt ár, ég hefði heldur ekki valið að búa í öðru landi í annað ár og ég hefði farið á mis við það að kynnast fjöldanum öllum af áhugaverðu og skemmtilegu fólki frá ýmsum löndum.

Svona er lífið stundum - það sem maður heldur að sé manns mesta bölvun í lífinu verður síðan manns mesta blessun.

Ég er orðin alltof margorð núna og svefnlyfið farið að segja til sín svo restin af þessari langloku verður að bíða þar til á morgun.

Annars var dagurinn í dag þokkalegur. Ég var samt frekar dauf í dálkinn og fann fyrir mikill þreytu og einbeitingaskorti. Ég afrekaði að sofna 3x í dag, í hádeginu, eftir vinnu og svo rétt fyrir kvöldmat! Sofnaði m.a.s. næstum því á fundi seinnipartinn!! Stærstu fréttirnar eru að ég hafði það af að panta tíma hjá ráðgjafanum  Fer þangað á miðvikudaginn.

Góða nótt.. framhald á "valinu" á morgun ...