Samvistarslit hjóna?

Á vef Sýslumanna (www.syslumenn.is) er að finna upplýsingar um hjónaskilnaði. Þar stendur m.a. undir liðnum Skilnaður að borði og sæng: “Telji hjón eða annað hjóna sig ekki geta haldið hjúskap áfram geta þau óskað eftir skilnaði að borði og sæng.”  Síðar á sömu síðu stendur: “Hvor maki um sig á rétt á lögskilnaði einu ári eftir að skilnaður að borði og sæng var veittur. Ef hjón eru sammála um að óska lögskilnaðar geta þau fengið hann að sex mánuðum liðnum eftir að skilnaður að borði og sæng var veittur.” Aftur á móti er til fyrirbæri sem heitir Beinn lögskilnaður en í ákveðnum tilvikum er hægt að krefjast lögskilnaðar án þess að skilnaður að borði og sæng hafi verið veittur. Þessi tilvik eru; tvíkvæni, hjúskaparbrot, líkamsárás, kynferðisbrot eða samvistarslit hjóna. Ég velti því fyrir mér hvað lægi í þessu síðasta. Getið þið frætt mig á því? Hvað eru “samvistarslit hjóna”? Ég meina annað en “skilnaður að borði og sæng”!?

Sonurinn

Fengum gott tækifæri á að ræða við soninn í dag. Vorum bara þrjú heima og hann í voða góðum fíling með okkur. Við fórum að ræða við þann stutta um að pabbi hans væri að leita sér að húsi (í bæ X) og ég hér (í bæ Y). Honum fannst ekki nógu sniðugt að við ætluðum ekki öll að vera saman ALLTAF en aftur á móti lyftist á honum brúnin þegar hann áttaði sig á þeirri staðreynd að hann myndi eiga tvö herbergi!!  Tvö herbergi með dóti! Í smástund fannst okkur eitthvað hafa farið illa í samtalinu og hann væri kannski ekki að átta sig á því hvað væri að gerast. En það er ekkert verra að hann átti sig á þessu í rólegheitum. Það vill svo til að hann á vin sem er nýfluttur í nágrenni við okkur, einmitt af því að foreldrar hans voru að skilja. Ég benti Syninum á þann vin og að hann ætti heima hjá bæði pabba og mömmu. Í því tilfelli búa samt báðir foreldrarnir í sama bæjarfélagi svo aðstæður eru svolítið ólíkar.

Dóttirin er aðeins að jafna sig á fréttunum. Við höfum líka verið mikið saman öll fjögur þessa síðustu daga þannig að þetta er kannski ekki svo raunverulegt fyrir henni ennþá. Hún sýnir mínum húsapælingum mikinn áhuga og vill endilega koma með mér til að skoða. Pantaði sérstaklega hús þar sem hægt væri að hafa hund!! Ég sem hélt að ég væri búin að útskýra að hundaeign væri ekki bara bundin húsnæðinu (getum ekki verið með hund þar sem við búum núna). Það hefur ekki alveg skilað sér.

Annars er ég bara löt á þessum Verkamannafrídegi. Búin að eyða deginum að mestu í náttfötunum, liggjandi uppi í sófa með tölvuna í fanginu. Hef reyndar verið að sinna hinu og þessu, bæði skemmta mér við bloggsíðulestur, vinna svolítið og svo grúska í ýmsu varðandi skilnaðinn. Spurning hvort ekki sé kominn tími á að rífa sig upp úr sófanum og taka heimilið svolítið í gegn

Fitukomplexar

Núna er mín komin með fitukomplexa á háu stigi.

Fyrir nokkrum árum leið mér ömurlega með sjálfa mig. Ég hafði fitnað jafnt og þétt í gegnum árin og var farið að líða illa í öllu nema einhverju víðu og sniðlausu. Ég var líka hætt að horfa virkilega á sjálfa mig í speglinum, nema þá með gagnrýnisaugum og neikvæðum hugsunum. Við vorum líka frekar illa stödd peningalega á tímabili og þá hafði ég aldrei efni á að kaupa mér föt eða snyrtivörur hvað þá að ég leyfði mér eitthvert dekstur. Klipping og litun var bara "trít" fyrir jól og litun og plokkun gerðist ekki nema ég næði á góðri vinkonu í góðu tómi. Ég var í algjörri afneitun með það hvað ég var að gera sjálfri mér og þá ekki síður neitaði ég að horfast í augu við hvers vegna ég var svona vond við sjálfa mig (því þannig sé ég það í dag).

Ennþá er ég ekki alveg viss hvað gerðist á undan öðru, hvað er orsök og hvað er afleiðing. Staðreyndin er samt sú að einn daginn kom ég sjálfri mér verulega á óvart þegar ég áttaði mig á því að ég væri orðin yfir mig ástfangin. Það var fyrst þá sem ég áttaði mig á hversu illa væri komið fyrir sambandi mínu við Manninn. Ég "átti" jú að vera ástfangin af honum. En hvað sem olli þessu þá gerði Ástin kraftaverk á mér. Það var líkt og einhver hefði snúið rofa og stillt mig á "on" eftir nokkur ár á "off" eða "pause". Mér leið bara skyndilega stórkostlega með sjálfa mig. Ég var kannski ekki alveg sátt við það sem blasti við mér í speglinum en ég sá möguleikana og var hjartanlega sannfærð um eigin getu til að bæta ástandið. Mér leið líka bara svo vel með sjálfa mig og hvatinn til að gera eitthvað kom innanfrá. Mig LANGAÐI í grænmeti, ávexti, fisk.. allan hollan mat. Mig LANGAÐI EKKI í sælgæti, gos, kökur og brauð. Það var bara svona einfalt. Ég þurfti ekkert að GERA, þurfti ekki að þvinga mig til neins þetta bara gerðist. Ég naut þess að hreyfa mig, mér fannst gott að drekka vatn í lítratali og það hentaði mér að borða oft yfir daginn og lítið í einu. Þetta var eiginlega eins og einhver hefði endurprógrammað mig yfir nótt.. bara hókus-pókus.

En nú er tíðin önnur. Þennan veturinn hefur hallað jafnt og þétt á ógæfuhliðina. Í haust þegar ég þrýsti á að við hjónin leituðum okkur utanaðkomandi aðstoðar var ég upp á mitt besta. Ég blómstraði hreinlega enda búin að komast yfir hæsta og þykkasta múrinn fram að því og upplifði mig sterka, stolta og ósigrandi. Ferlið með ráðgjafanum hefur skiljanlega tekið á, velt við mörgum steinum og rifið ofan af hálfgrónum sárum. Í sársaukanum missti ég sjónar á Ástinni og týndi þessum góða kontakt sem ég var komin í við sjálfa mig.

Stundum virðast hlutirnir gerast af ástæðu og núna í kvöld fann ég sjálfa mig í skrítinni stöðu. Fjármál er eitt af því sem við Maðurinn höfum átt erfitt með að eiga samvinnu með og í gær fékk ég dálítið fjárhagslegt sjokk. Ég komst að því að Maðurinn hefði tekið ákvarðanir sem ég fékk ekki að vera með í og það er aldeilis ekki í fyrsta skiptið. Í kjölfarið af þessari uppgötvun fylgdi "næstumþvírifrildi"´.. við rífumst jú aldrei því ein manneskja getur tæplega rifist. Það hefði verið hægt að skera andrúmsloftið með hnífi í gærkvöldi. Sem betur fer voru börnin sofnuð. En þetta varð til þess að sannfæra mig enn frekar um að Ákvörðunin væri rétt. Þetta er eitt af því sem ég vel að sætta mig EKKI við lengur. Ég þarf ekkert á því að halda að stjórna og ráða öllu í kringum mig, en ég get ekki lifað við það að sífellt sé gengið framhjá mér í ákvarðanatökum sem snerta mig og mitt líf. Í gærkvöldi fór ég að sofa fullkomlega róleg og sátt við hvernig hlutirnir eru að þróast. Þannig hefur mér líka liðið í dag, sátt. Í kvöld gerðist svo svolítið skrítið. Ein af ástæðunum fyrir því að ég hef átt auðvelt með að ýta Ástinni til hliðar undanfarna mánuði er m.a. sú að leiðir okkar hafa ekki legið saman. Við höfum ekki hist í næstum ár og sá hittingur var fyrir algjöra tilviljun og í mýflugumynd. Núna lítur út fyrir að við hittumst um næstu helgi í skipulögðum "hittingi". Ég er alls ekki að leita eftir því að fara beint í annað samband (enda litla líkur á slíku) en ég er svolítið spennt fyrir að sjá hvernig mér líður og hvort ég upplifi þessa sterku og yndislegu tilfinningu sem kom yfir mig um árið.  

Ég er búin að hakka í mig alls kyns vitleysu í kvöld í einhverju stresskasti yfir þessu og því að ég líti ekki nógu vel út, sé svo feit o.s.frv. Fj.. hégómavæl er þetta.. típískur kvenmaður í krísu .. ét og ét og væli svo yfir því

En.. rosalega getur konan "talað".. búin.. over and out

 

Dramadagur

Dóttirin var ekki upp á sitt besta í dag. Þverneitaði í morgun að fara í skólann og það tók ansi mikinn tíma og orku til að fá hana ofan af þeirri hugmynd. Sem betur fer var Maðurinn heima og gat tekið við þegar ég gat ekki lengur beðið með að fara í vinnuna. Ég talaði við skólastjóra og umsjónarkennara Dótturinnar til að láta vita hvernig staðan væri. Stelpuskottið var ögn hressilegra þegar við hittumst í hádeginu sem þegar fór að líða á daginn versnaði í því. Hún kvartaði undan heimavinnunni, kvartaði yfir kvöldmatnum, tuðaði yfir morgundeginum, ætlaði ekki að fást til að æfa sig á fiðluna og síðast en ekki síst þurfti hún aðeins að ræða það að pabbi hennar væri að flytja. Það er bæði ósanngjarnt og ömurlegt. Ég geri mér grein fyrir því að allur þessi mótþrói og þrjóska kemur til af því að henni líður illa og hún getur ekki höndlað þær tilfinningar. Við Maðurinn máttum virkilega taka á honum stóra okkar til að tækla þessa stöðu. Þegar stúlkan var komin inn í herbergi til að hátta náðum við að ræða saman í smástund og vorum sammála því að í vanlíðan okkar undanfarin ár hefði sú stutta náð ansi oft að stjórna okkur og stýra okkar líðan. Við höfum tilhneigingu til að vilja hafa allt gott og oft ekki haft andlegt þrek til að taka á þrjóskunni og stjórnseminni í litlu drottningunni okkar. Sem betur fer léttist brúnin á dúllunni þegar hún var háttuð og búin að bursta tennur. Þá spilaði hún á fiðluna eins og engill, ég fékk að greiða henni og flétta og hún var m.a.s. farin að grínast og hlægja áður en hún bauð góða nótt og fór í rúmið.

Við höfum enn ekki rætt málin við Soninn. Það er hálfgerður vandræðagangur í okkur varðandi hann. Við erum dálítið óviss um það hvernig við eigum að orða þetta við hann, hversu mikið við segjum og á hvaða hátt. Annað í skilnaðarferlinu er "on hold" í bili. Við þurfum að ræða eignaskipti, fjármál, umgengni.. allan þann pakka. Líklega fer best á því að taka þetta í hænuskrefum.

Síðan ég vaknaði síðustu nótt hefur efinn, sorgin og söknuðurinn þjakað mig. Ég velti mér dálítið mikið upp úr því að okkur Manninum líði nú svo vel saman og komi í raun vel saman.. af hverju í ósköpunum getum við ekki látið þetta ganga? En ég er vansvefta og taugarnar þandar eftir þennan síðasta sólahring. Ætla að fá mér svefntöflu núna til að tryggja góðan nætursvefn. Sjáum til hvernig mér líður þegar ég er úthvíld.

Helgin

Ég fór í heimsókn til Æskuvinkonunnar á laugardaginn og var þar fram á sunnudag. Það er langt síðan við höfum haft tækifæri til að spjalla svona og þegar ég fór heim fannst mér ég hafa fyllt vel á tankinn. Við töluðum fram á nótt yfir hvítvínsglösum, skemmtum okkur yfir gömlum ljósmyndum, skiptumst á fréttum af vinum og ættingjum og ræddum náin, persónuleg vandamál út í hörgul. Ofsalega var gott að tappa af við hana.

Dagurinn í dag einkenndist af gleði og þakklæti. Hnútarnir hafa verið að leysast einn af öðrum og lyfin eru komin aftast í lyfjaskápinn. Ég hitti foreldra mína í dag og það var mjög þægileg samverustund, enda fíllinn farinn úr stofunni. Þegar ég kom heim var mér tekið fagnandi af börnunum og Maðurinn dró fram rauðvínsflösku. Við áttum afslappaða stund með spjalli um helgina og skipulag næstu daga - engir hnútar. Buðum vinafólki okkar í mat og þar var mikið spjallað og hlegið.

Eini skuggi dagsins var þegar Dóttirin brast í grát í kvöld  Ég missti af því hvað nákvæmlega kom þessari sorg af stað en eins og hún hafði tekið fréttunum af yfirvofandi skilnaði með mikilli ró, fyrr um daginn, þá allt í einu þyrmdi yfir hana. Ósköp skiljanlegt og við vorum alveg búin að búa okkur undir að nákvæmlega þetta gæti gerst. Við pabbi hennar töluðum bæði lengi við hana og reyndum að sannfæra hana um hvað við elskuðum hana mikið, að við ætluðum að gera okkar besta til að hún fengi að vera sem mest með okkur báðum, að málið snérist um samskipti okkar foreldranna og að enginn væri reiður við neinn.

Fjölskyldan sofnaði svo í einni kös í hjónarúminu. Ég vaknaði fyrir klukkutíma í hitasvækju, með kvíðahnút í maganum og skömmustutilfinningu gagnvart vinnunni sem ég ætlaði að sinna í gærkvöldi  Er núna búin að drekka slatta af vatni, losa um hnútinn með öðrum aðgerðum og skrifa hér.. svo nú skríð ég aftur uppí rúm.

Nýtt upphaf

Ég stóðst ekki freistinguna.

Kíkti í heimsókn til "glöggrar konu" og drakk með henni kaffisopa. Ég fór ekki til að fá framtíðina skrifaða á blað, né draumsýnir um glæsta framtíð en þessi ágæta kona sá greinilega skilnað á milli okkar hjóna og erfiðleika sem hafa verið og eru á heimilinu. Hún sagði líka að það þyrfti sérstaklega að huga að öðru barninu, þ.e. Dótturinni því hún ætti mjög erfitt. Það hefði kannski ekki átt að koma mér á óvart því hún er eldri og skilur betur þær breytingar sem framundan eru auk þess sem hún er mjög næm á líðan annarra. Ég varð samt hissa. Ég var fyrirfram búin að byggja upp meiri áhyggjur gagnvart Syninum því hann er mjög háður bæði mér og pabba sínum og á t.d. mjög erfitt með að gista annars staðar en hjá okkur (eins og hjá afa og ömmu). En... það er betra að hafa öll skynfæri opin hvað þetta varðar. Maður veit aldrei hvað reynist hverjum erfitt eða hvernig það kemur fram.

En.. Það sem ég ætlaði nú að skrifa um var bleikrauða skýið sem bollinn bauð mér uppá. Svona líka innileg ást og hamingja í framtíðinni. (já ég veit "draumsýn um glæsta framtíð") En það sem mér fannst svo gott að finna hjá sjálfri mér eftir þessa heimsókn var þessi innri fullvissa um að allt yrði í lagi og að betri tímar bíði okkar allra. Sama hvort þeir tímar bíða bak við næsta horn eða þarnæsta.. þeir koma! Hún talaði um skilnað og erfiðleika og svo nýja ást. Hún tók það fram að hún gæti ekki sagt fyrir um hvort nýja ástin væri endurnýjun á sambandi okkar Mannsins eða nýr maður en það er líka annað sem mér fannst svo gott að finna hjá sjálfri mér. Ég er ekkert upptekin af því. Ég er mikil tilfinningavera og vil mikla nálægð við fólkið mitt og finna tilfinningaleg tengsl við það en því hefur ekki verið að heilsa í sambandi mínu og Mannsins lengi. Ég óska þess bara að hann finni sinn frið og leið til að takast á við sín mál. Hvort við eigum einhverja framtíð saman seinna meir eða ekki veit ég ekki, en ef hamingjan í því sambandi verður eitthvað á við það sem "glöggskyggna konan" sá í bollanum þá get ég ekki kvartað.

Núna erum við að fara á fund Ráðgjafans til að ræða næstu skref hjá okkur, umgengnismál og fleira. Þið megið gjarnan hugsa hlýtt til mín því mér finnst allt annað en auðvelt að finna flöt á þeim málum þó ég eigi ekki von á að það verði einhver leiðindi á milli okkar Mannsins hvað það varðar.

Gleðilegt sumar

Þetta verður alveg extra stutt núna. Er bara alveg að sofna.

Þetta var verulega notalegur "sumardagur". Ég vaknaði kl 8 í morgun og var alveg ofboðslega virk húsmóðir í heila 3 klt (borða morgunmat og gefa öðrum, vaska upp, þvo þvott, taka til, ganga frá o.s.frv.). Þá skellti ég mér í heita sturtu og í "sparigallann" í tilefni dagsins. Síðan fórum við í heimsókn til foreldra minna þar sem við vörðum deginum. Andrúmsloftið var óvenju létt og þægilegt því eftir símaspjall undanfarna daga við fjölskyldumeðlimi þá hef ég loksins fengið í beinum orðum það sem ég þráði; stuðningsyfirlýsingu. "Þetta er ykkar ákvörðun og sama hvað þið ákveðið þá er það ekki okkar að dæma eða skipta okkur af. Við styðjum ykkur hvað sem þið ákveðið að gera."

Á morgun verður busy en mjög spennandi dagur.. veit ekki hvort ég næ að skrifa eitthvað á morgun því ég er að fara í heimsókn til góðrar vinkonu og ýmislegt í gangi þessa dagana.

Hafið það gott þar til næst elskurnar mínar

Tóm

Ég var búin að velta því lengi fyrir mér hvort ég ætti yfirhöfuð að skrifa eitthvað í dag. Finnst ég sjálf eitthvað svo agalega leiðinleg og ekki hafa neitt frambærilegt fram að færa. Það sem ýtti við mér var tilhugsunin um að seinna meir væri kannski hollt fyrir mig að líta til baka og rifja upp verstu stundirnar.

Ég er algjörlega tóm þessa stundina. Líður eins og ég hafi verið undin eins og tuska og ég veit ekki hvort ég er að fara eða koma, hvernig mér á að líða eða hvað mér finnst um nokkuð. Bara tóm.

Líklega er þetta aðallega þreyta eftir álag síðustu daga. Dagurinn í dag var undarleg blanda af skítkasti frá vinnufélaga, hrósi frá yfirmanni, aftöppun við Manninn og gráti í símann. Kannski ekki skrítið þó geymirinn sé tæmdur.

Er ekki rétt að reyna að týna til eitthvað jákvætt frá deginum?

• Yfirmaðurinn sagði að ég væri fyllilega að standa við minn hlut í vinnunni þrátt fyrir álagið (fór á "teppið" sjálfviljug til að viðurkenna að mér þætti ég ekki vera að gera mitt)
• Systir mín fullvissaði mig um að hjá sér væri opið bæði hús og hjarta og ég ætti alltaf víst skjól hjá henni. (Hljómar eins og sjálfsagður hlutur en mikið er gott að heyra slíkt þegar manni líður illa)
• fékk tölvupóst sem var óvænt hrós og viðurkenning á verki sem ég lauk fyrir nokkrum árum og á þá kannski eftir að verða að einhverju meira spennandi í framtíðinni
• Maðurinn sagðist vera stoltur af mér fyrir að vera nógu hugrökk til að standa upp og gera eitthvað í málunum í stað þess að sætta mig við stöðuna eins og hún hefur verið undanfarin ár.
• Sonurinn sagði að ég væri besta mamma í heimi (af því að ég gaf honum muffins)
• Dóttirin var svo hjálpsöm og dugleg í morgun að enginn fullorðinn hefði getað staðið sig betur - vá hvað ég er stolt af henni!
• svo er frídagur á morgun

Vá.. ætti að gera þetta oftar. Mér finnst ég bara alls ekki tóm lengur. Ætla að drífa mig í rúmið á meðan mér er svona hlýtt í hjartanu.

Sár

Hvernig stendur á því að sumir hafa slíkt vald yfir manni að þeir geta skilið mann eftir í sárum með einu símtali?

Ég var svo hrædd um að finna ekki stuðning úr þessari átt.. en vá hvað það er sárt að fá það staðfest

Sátt ?

Við Maðurinn fórum til prests í dag. Yndælis maður sem við höfum átt samskipti við áður og okkur þykir báðum gott að tala við. Málin voru rædd þarna fram og tilbaka og eins og annað í þessu ferli hjá okkur þá er allt í mestu vinsemd og við alveg sammála um hlutina. Merkilegt hvað við getum verið sammála um að við séum ekki að fúnkera rétt í þessu sambandi. Presturinn sagði að við hefðum greinilega mjög sterka vináttu og það væri nú yfirleitt góður grunnur fyrir sambandi. Get ekki sagt að við höfum þurft að berjast eitthvað fyrir því að sannfæra hann. Þetta var voðalega afslappaður og þægilegur fundur sem lauk með því að hann lét okkur fá plaggið sem er fyrsta skrefið í lagalega ferlinu. Dálítið einkennilegt að lesa það yfir. "Leitað var sátta.." man ekki orðalagið nákvæmlega en það fjallaði semsagt um að ekki hefði tekist að ná sáttum á milli okkar. Skrýtið - því mér fannst við voðalega sátt þegar við fórum út.

Ég hef aftur á móti ekki verið neitt rosalega sátt núna seinni hluta dagsins. Held að þreytu og álagi sé mest um að kenna. Dagurinn var stressandi og erfiður alveg út í gegn. Ég fór síðan í göngutúr með börnunum um kvöldmatarleitið og þar kastaðist í kekki á milli okkar  Fyrst á milli mín og Dótturinnar og seinna varð ég ósátt við Soninn sem ekki hlýddi. Var alveg eins og eldfjall komið að gosi þegar heim kom og ég er voðalega hrædd um ekki sé hægt að líkja því sem gerðist við heimkomuna við annað en sprengigos.  Börnin komust loksins í ró eftir langt spjall, grát og söknuð eftir öllu frá týndu leikfangi og yfir í ömmu sem var þeim báðum mjög kær. Ég get ekki sagt að ég sé stolt af sjálfri mér í móðurhlutverkinu núna. Finnst mér hafa mistekist hrapalega.

Held ég skríði upp í rúmið til barnanna minna, knúsi þau í svefninum og vona að hann miskunni sig yfir mig líka.

P.s. Pappírinn frá prestinum fer til Sýslumanns á morgun. Síðan er planið að ræða við foreldra og börn á Sumardaginn fyrsta.