Sátt ?

Við Maðurinn fórum til prests í dag. Yndælis maður sem við höfum átt samskipti við áður og okkur þykir báðum gott að tala við. Málin voru rædd þarna fram og tilbaka og eins og annað í þessu ferli hjá okkur þá er allt í mestu vinsemd og við alveg sammála um hlutina. Merkilegt hvað við getum verið sammála um að við séum ekki að fúnkera rétt í þessu sambandi. Presturinn sagði að við hefðum greinilega mjög sterka vináttu og það væri nú yfirleitt góður grunnur fyrir sambandi. Get ekki sagt að við höfum þurft að berjast eitthvað fyrir því að sannfæra hann. Þetta var voðalega afslappaður og þægilegur fundur sem lauk með því að hann lét okkur fá plaggið sem er fyrsta skrefið í lagalega ferlinu. Dálítið einkennilegt að lesa það yfir. "Leitað var sátta.." man ekki orðalagið nákvæmlega en það fjallaði semsagt um að ekki hefði tekist að ná sáttum á milli okkar. Skrýtið - því mér fannst við voðalega sátt þegar við fórum út.

Ég hef aftur á móti ekki verið neitt rosalega sátt núna seinni hluta dagsins. Held að þreytu og álagi sé mest um að kenna. Dagurinn var stressandi og erfiður alveg út í gegn. Ég fór síðan í göngutúr með börnunum um kvöldmatarleitið og þar kastaðist í kekki á milli okkar  Fyrst á milli mín og Dótturinnar og seinna varð ég ósátt við Soninn sem ekki hlýddi. Var alveg eins og eldfjall komið að gosi þegar heim kom og ég er voðalega hrædd um ekki sé hægt að líkja því sem gerðist við heimkomuna við annað en sprengigos.  Börnin komust loksins í ró eftir langt spjall, grát og söknuð eftir öllu frá týndu leikfangi og yfir í ömmu sem var þeim báðum mjög kær. Ég get ekki sagt að ég sé stolt af sjálfri mér í móðurhlutverkinu núna. Finnst mér hafa mistekist hrapalega.

Held ég skríði upp í rúmið til barnanna minna, knúsi þau í svefninum og vona að hann miskunni sig yfir mig líka.

P.s. Pappírinn frá prestinum fer til Sýslumanns á morgun. Síðan er planið að ræða við foreldra og börn á Sumardaginn fyrsta.

Athugasemdir

[Sporðdrekinn, 22.4.2008 kl. 03:30]

Það er gott að þið eruð bæði sátt.

Það er nokkuð sem að mig langar til að benda á í sambandi við börnin, ég hef rætt þetta við tvo sálfræðinga og eru þeir báðir sammála mér.

Sá dagur sem valin er til að láta börnin vita má ekki vera einhver "spés" dagur, þá meina ég ekki dagur sem að krakkarnir geta sagt "17 júní er ekki góður fyrir mig, þetta er dagurinn sem að mamma og pabbi sögðu okkur krökkunum að þau væru að skilja".

Ekki gera neitt "skemmtilegt" með þeim þennan dag, fara í keilu, bíó, sund. Heldur reyna að hafa bara plain dag.

Ekki gefa þeim uppáhalds matinn að borða, ekki neitt sem að þeim finnst spennandi eða gott. Þegar að ég var komin að því að segja börnunum mínum að við værum að skilja (sem að við aldrei gerðum og því fór þetta samtal aldrei fram með börnunum en ég var búin að undirbúa mig vel) þá var ég komin á það að þeir fengju bara brauð og súpu í matinn það kvöld. Maðurinn minn spurði "og hvað, þá minnir brauð og súpa þá bara á þetta samtal"

Já, en ég vill frekar að það sé brauð og súpa en pizza, hamborgarar eða eitthvað af þeirra uppáhalds mat. Pizza er td alltaf/oftast hér á föstudögum og við veljum bíómynd að horfa á, svona fjölskyldu kvöld. Ef að við hefðum gefið þeim pizzu þetta kvöld sem að við ætluðum að segja þeim frá skilnaðinum, þá hefðum við "mengað" góðu minningarnar.

Annað ég vildi að við töluðum við þá vel fyrir kvöldmatar tíma, áður en að þeir yrðu þreyttir eða svangir. 

Mundu að segja það oft að þetta sé ekki þeim að kenna, þetta þarf að minna þau á aftur og aftur.

Ef að þér líst vel á prestinn gæti verið sniðugt að krakkarnir (sem eru með aldur til) tali við hann, skólasálfræðing, eða einhvern annan sálfræðing eða ráðgjafa. Hversu náinn sem þið eruð börnunum ykkar þá munu þau aldrei opna sig fyrir ykkur eins og ókunnuga.

Börnin okkar vita að við erum mannleg, það er mannlegt að vera með aðeins minni þolinmæði þegar að mikið álag er á okkur. Því miður get ég get ekki sagt þér hversu oft ég hef farið inn til unganna eftir að þeir eru sofnaðir og horft á þá svo fallega og saklausa. Ég sjálf með samviskubit á við fimm, knúsa þá og kyssi og biðst afsökunar á því hvað ég var vond. Ef að þeir rumska þá heyri ég koss sendan til mín út í loftið, er ég leiðist út úr herberginu.

Gangi ykkur vel Ein mín, knús og kossar eru sendir yfir hafið í átt til þín

[Sporðdrekinn, 22.4.2008 kl. 03:32]

Vá! Sorry, ég gerði mér ekki grein fyrir því hvað þetta var orðið langt hjá mér. Ég vona að þú sért ekki orðin þreytt eftir að hafa lesið þetta allt, þar að ef að þú last það allt

[Unnur María Hjálmarsdóttir (IP-tala skráð) 22.4.2008 kl. 08:04]

Tek undir með Spordreka! Bæti einu við , haltu sama aga og fyrr því blessuð börnin eru fljót að spila inn á alla slökun, og finna ef maður er viðkvæmur.  En mundu líka að það er ekkert auðvelt að skilja þótt það se gert í góðu. Þetta eru  miklar breytingar og mikið sem þarf að samhæfa.  Farðu vel með þig og gangi ykkur vel

[Ein-stök, 22.4.2008 kl. 10:17]

Sporðdreki: Auðvitað "meikar þetta sens". Það er ekki gott að geta alltaf tengt ákveðinn dag við svona atburð í lífinu. Við vorum bara að hugsa um þennan dag því getum við bæði hitt börnin saman og talað við þau. Í dag og á morgun verður hann í sínum skóla og í prófum að auki svo það er erfitt um vik fyrir hann að koma hingað til að við getum tekið þetta fyrir.

Að sjálfsögðu er maður mannlegur, það er bara svo erfitt að muna það þegar þreytan og álagið er svona mikið og maður sér bara ekkert út úr hlutunum

Takk fyrir mín kæra og .. ég hef mjög gott "lesþol"  

Unnur: Skal hafa það í huga. Reyndar finnst mér, eins og í gær, að ef eitthvað er þá sé ég stífari á reglum og aga núna þegar ég er svona mikið ein með börnin! Takk fyrir góð ráð og góðar kveðjur

[Fiðrildi, 22.4.2008 kl. 11:31]

Það útpælda er ekki alltaf það besta . . . lærði það í kennslu-og uppeldisfræði (án þess að það væri boðskapurinn )  Sýndu þeim ást eins og þú ert að gera með því að hlakka til að kúra með þeim.

Ég er ekki sammála Unni um að þau læri að spila inn á okkur.  Börn vilja ekki illt.  Vertu einlæg við þau og dansaðu hvern dag bara eins vel og þú getur.  Ekki er hægt að ætlast til meira.

[Rebbý, 22.4.2008 kl. 12:02]

Við fórum aldrei að hitta prestinn, fengum skilnað vegna hjúskaparbrots og þá virðist ekki þurfa raunverulegar sáttaumleitanir.
Man að mér fannst þetta orð voðalega spaugilegt og einhvernvegin virkaði það minna brotið sem framið hafði verið sökum orðalagsins.

Ég var ekki viðstödd þegar stjúpunni minni var sagt að við værum að skilja, pabbinn gerði það einn og fór mjög ílla að.  
Bið ykkur að gera þetta varlega.
Pabbinn sagði dömunni þetta bara í gegnum msn (já, hann hefði ekki getað gert þetta á verri máta en var heldur ekki sjálfur í lagi andlega á þeirri stundu) og litla daman fór hágrátandi inn til mömmu sinnar sem vissi ekki hvað eiginlega var að gerast.  Í raun vissi ég heldur ekki á þeirri stundu að við værum að skilja, hélt að við værum aðeins að eiga tíma og hugsa okkar mál enda vissi ég ekki hvað hann var búinn að finna sér nýja konu á þeim tímapunkti.
Nokkrum dögum seinna þegar ég heyrði hvað hann hafði gert þá dreif ég mig til hennar og knúsaði hana í kaf og lét hana vita að skilnaðurinn væri bara við pabba hennar en alls ekki hana og höfum við átt fullt af frábærum stundum saman síðan þetta var, en hún talar enn reglulega um hvað henni þótti þetta vont.

Segi því enn og aftur, farið varlega í að segja þeim þetta og verið saman í því.

[Ein-stök, 22.4.2008 kl. 13:42]

Arna: Ég hef einmitt haft áhyggjur af því að ég gæti farið að ofhugsa þetta og ef þetta er orðið eitthvað útspekúlerað og pælt, þá held ég að sé meiri hætta á að þau skynji þetta sem eitthvað mun hræðilegra en það er (þó skilnaður sé vissulega alvarlegur fyrir börn). Ég þarf almennt að vera dálítið meira "ligeglad" með hlutina og leyfa þeim bara að þróast svolítið á eigin forsendum. Held líka að þetta sé góður punktur með að sýna þeim einlægni - þá fær maður hana á móti.

Rebbý: Þetta hljómar hræðilega fyrir vesalings barnið  Svona getum við fullorðna fólkið stundum farið klaufalega að hlutunum. Ég var sko Kláus klaufi í samskiptum mínum við börnin mín í gærkvöldi  Get ekki lýst því hvað mér leið illa þegar ég heyrði Soninn gráta inni í rúmi, svo sárt og kominn með ekka þegar ég heyrði í honum. Þá þyrmdi ömmusöknuðurinn svona yfir hann og var nýbúin að skamma hann. Ömurlegt bara.

En já við verðum saman í því að segja þeim þetta. Samkvæmt ráðleggingum frá ráðgjafanum og prestinum þá ætlum við að tala við þau sitt í hvoru lagi þar sem þeir töldu vera þannig þroskamun á börnunum að þau þyrftu ekki það sama. Ég get líka ímyndað mér að Dóttirin þurfi meira að spyrja og velta fyrir sér en Sonurinn þurfi kannski meira fullvissu um öryggi og að hann sé ekki að missa neitt. Svo kannski er það bara vitleysa og þau þurfa bæði á hvoru tveggja að halda

[Sporðdrekinn, 22.4.2008 kl. 15:42]

Þú mátt alveg búast við því að þó að dóttirin hafi spurningar þá komi þær ekki endilega í þessu samtali. Þú þarft bara að vera vakandi og tilbúin lesa hana, kannski þarft þú meira að segja að leiða hana smá áfram (ekki að búa til spurningar fyrir hana) því að það er ekkert víst að hún gerir sér grein fyrir því hvað hún vill spyrja um.

Haltu bara áfram að vera sú góða mamma sem að þú ert og þau munum koma til þín þegar að þau þurfa.

Ég held að það sem gæti verið erfiðast er ef að þau verða reið. Ef að þau fara að sýna pirring og dónaskap af því að þau vita ekki hvað þau eiga að gera við tilfinningarnar sínar. Ég veit að þegar að það er mikið álag á mér þá er ég viðkvæmari fyrir svona hátalagi og tek því ekki nógu vel á því. Extra þolinmæði er það sem þarf, ég væri alveg til í að geta keypt hana út í búð

[Ein-stök, 22.4.2008 kl. 22:08]

Ein: Það er einmitt þetta síðasta sem þú talar um sem gerðist í gær. Ég gat engan veginn höndlað pirringin í börnunum eða leiðinlega framkomu.