Sektarkenndin

Ég sem er að reyna að horfa á jákvæðu hliðarnar á lífinu, geri ekki annað en skrifa um neikvæðar tilfinningar þessa dagana. En þær eru jú partur af þessu öllu saman. Ég á líka eftir að skrifa um fullt af jákvæðum tilfinningum. Síðar.

Ég hef verið að velta sektarkenndinni fyrir mér. Sektarkennd er oft áberandi í skilnaðarferli. Í okkar tilfelli samt sem betur fer ekki vegna framhjáhalds en .. núna ætla ég að gera stóra játningu. Ég hef tvisvar sinnum á þeim 13 árum sem við höfum verið saman, upplifað það að verða hrifin/ástfangin af öðrum. Slíkt er ekki eitthvað sem auðvelt er að stýra og í báðum tilfellum var ég ákveðin í því að forðast það að "nokkuð gerðist" þannig að ég er með hreint sakavottorð. Sálin er samt svört, því þessu fylgir samt sem áður mikil sektarkennd og mér finnst ég samt sem áður hafa svikið Manninn. Fyrra tilfellið átti sér stað þegar við vorum frekar nýbyrjuð saman og í dag sé ég að það hefði í raun átt að vekja mig til vitundar um að það væri ekki allt í lagi hjá okkur. Það gerði það ekki. En ég dauðskammaðist mín fyrir að líða svona. Munið þið eftir laginu "Torn between two lovers"? Þetta var svolítið þannig tilfinning "...feeling like a fool..." Nema.. aldrei nema annar aðilinn í mínu dæmi var "my lover". Í sektarkenndinni einbeitti ég mér að því að leggja alla mín orku og ást í sambandið. Ég átti eftir að átta mig á því seinna að það er ekki nóg ef bara annar aðilinn leggur allt sitt í það.

Seinna tilfellið var mun alvarlegra. Ég varð virkilega yfir mig ástfangin og var í tilfinningalegum rússibana daginn út og daginn inn og... sektarkenndin helltist yfir mig. Ég upplifði stundir þar sem allt snérist um þessa miklu hamingu, að fá að vera nálægt viðkomandi, hlusta á röddina, njóta þess ef eftir mér var tekið og orðum beint til mín. Svo fór ég heim og vanlíðanin og ranveruleikinn helltist yfir mig af fullum þunga. Á þessu tíma uppgötvaði Maðurinn að eitthvað mikið var að hjá mér og fór að spyrja óþægilegra spurninga. Ég var þá búin að fara í gegnum heilmiklar pælingar um þessar tilfinningar allar, sambandið okkar yfirhöfuð og ýmsilegt annað sem var í gangi í kringum okkur á þessum tíma. (Stundum fær maður mörg verkefni á sama tíma!) Ég var þá búin að átta mig á því að þetta samband okkar væri í alvarlegri krísu og myndi með sama áframhaldi enda annað hvort á framhjáhaldi eða þá að það myndi kafna í andleysi og aðgerðarleysi með tímanum. Ég sá ekki ástæðu til að segja Manninum frá Ástinni minni (sem ekkert veit um málið) því stór partur af okkar sambandsvandamáli snýst um veika sjálfsímynd Mannsins og ég held að slík frétt á þessum tímapunkti hefði ekki bjálpað.

Þetta var fyrir 3 árum. Þá gerði mín uppreisn. Ég neyddi Manninn til að setjast niður og ræða málin. Þá átti að byrja nýtt líf og við vorum ákveðin í að vinna í málunum. Ég var harðákveðin í að gleyma Ástinni en það gerðist nú ekki svo létt. Ég hef þurft að berast við þær tilfinningar síðan, en í leiðinni hafa þær líka gefið mér mikið. Það að elska einhvern gerir mann svo ríkan og sterkan. Ég ætlaði mér aldrei að leita eftir því hvort þessar tilfinningar væru endurgoldnar en ég naut þeirra og skammaðist mín ekkert fyrir það. Ég upplifði mig sterkari, sjálfsöruggari, ákveðnari og fallegri. Í þessu ástandi þá bara er maður æði. Ég blómstraði að öllu leiti, fór að njóta þess að hreyfa mig og í framhaldinu léttist ég og styrktist og matarlystin breyttist, fór að hafa meiri áhuga á sjálfri mér, naut þess að vera í góðum félagsskap og varð virkari í slíku, fann mig vel í vinnunni.. svona mætti lengi telja. Ég fékk líka að heyra það frá fólki að ég hefði bara yngst upp um mörg ár. Þrátt fyrir alla þessa dýrð og dásemd.. þá var ég samt sem áður bara að skjóta vandamálinu á frest. Ennþá. Þeim tíma lauk svo síðasta haust. Þá loksins viðurkenndi ég fyrir sjálfri mér að hvað svo sem Ástinni viðkæmi, þá gæti ég ekki verið að styrkja það samband sem ég er í með því að vera stöðugt að hugsa um hana. Það er bara reikningsdæmi sem gengur ekki upp. Síðan þá höfum við verið að berjast í þessu hjá Ráðgjafanum.

Núna er þreytan að ná yfirhöndinni svo líklega verður þetta bara fyrri hluti sektarkennarinnar. Ég á nefnilega alveg eftir að velta mér upp úr sektarkenndinni gagnvart börnunum.

P.s. Maðurinn fékk tíma hjá Ráðgjafanum á morgun. Við fréttum í dag að fólk í bæjarfélaginu er farið að kjafta um yfirvofandi skilnað hjá okkur. Það þykir mér ekki góð frétt, barnanna minna vegna. Svo núna verðum við að ganga í málin.

Athugasemdir

[Sporðdrekinn, 15.4.2008 kl. 00:24]

Þetta er vel skrifað hjá þér og mér þykir þú dugleg að vera svona opin. 

Sektarkennd er ekki góður áburður á hjónaband og ekki er óöryggi það heldur. Það er slatti af bæði í mínu hjónabandi, þetta er eitur algert eitur.

Ef að þú elskar enn hinn manninn, þá hlýtur að vera erfitt að vera með Manninum. Og mikið svakalega hlýtur að vera erfitt að vera Maðurinn, því í raun ert þú búin að halda framhjá honum, þótt svo að þú hafir ekki gert það líkamlega og hann er að glíma við allar þær hugsanir og tilfinningar sem því fylgja.

Helv... kjaftakellingar/ kallar, getur fólk ekki hugsað um sjálfan sig. Það yrði hrikalegt ef að börnin myndu heyra þessar sögur út í bæ.

[Fiðrildi, 15.4.2008 kl. 08:53]

Þú mátt ekki skammast þín fyrir tilfinningar þínar.  Þú getur fengið sektarkennd af því að vera ekki einlæg um þær . . . en ekki yfir því að þær gera vart við sig.  Ég held að það að játa sínar tilfinningar og þarfir og að vera einlæg um það . . . þó svo að sjálfsagt sé að sýna nærgætni . . . sé lykillinn að hamingjunni alltaf.

Svona ert þú og hefur rétt á að vera. 

[Ein-stök, 15.4.2008 kl. 09:04]

Sporðdreki: Þakka þér sæta. Ég ætlaði í raun ekki að segja allt þetta, en ég á greinilega erfitt með að stoppa játningarnar af þegar ég byrja á þeim.  

Nei sektarkennd er ekki góð tilfinning og gerir engum gott. Ég á ekki gott með að fara út í smáatriðin í þessu máli öllu þó mig langi oft til þess til að geta útskýrt betur mitt sjónarhorn og líðan. Maðurinn hefur samt ekki fengið að glíma við þennan part því ég hef aldrei sagt honum frá þessu. Ég hafði alltaf hugsað mér að gera það, því mér finnst hreinskilni nauðsynleg ef samband á að geta gengið. Aftur á móti hefur mér aldrei þótt góður tími til að koma þessu að því svo margt annað hefur verið í gangi og tekið fyrir í þessu ferli okkar með Ráðgjafanum. Má líka nefna að Ástin er víðs fjarri og engin samskipti okkar á milli. Þetta breyttist eiginlega bara í draum sem ég átti til að þrauka.

[Ein-stök, 15.4.2008 kl. 09:16]

Takk Arna. Auðvitað er það rétt hjá þér að maður á ekki að skammast sín fyrir tilfinningar sínar. Ég skammaðist mín fyrir að verða hrifin af öðrum í fyrra skiptið og fannst ég algjör svikari, en í seinna skiptið bara naut ég tilfinninganna - enda öll nánd í hjónabandinu fyrir bí. Ég held að ég hafi leyft þessum tilfinningum að dvelja með mér í seinna skiptið vegna þess að ég þurfti svo rosalega á því að halda og ég virtist ekkert geta gert til að bæta stöðuna í hjónabandinu. Ég eiginlega misnotaði þessar góðu tilfinningar til að byggja mig upp fyrir "átökin" - svolítið þannig sé ég þetta í dag.

[Ókunnuga konan (IP-tala skráð) 15.4.2008 kl. 15:27]

Já enn og aftur er ég að lesa fársögn sem gæti nánsast verið skrifuð af mér hhehe... en þó ekki alveg. Það er nefinlega þannig að þegar eitthvað vantar í sambandið þá fer maður að horfa annað. Og stundum einum of stíft. Þannig að ég skil þig voðalega vel. Nú þetta með kjaftaganginn þá er það nú þannig að sumir geta ekki lifað daginn af nema að geta bullað um náungann og ef ekkert er til að bulla um er bara búin til saga sem hægt er að smjatta á. Þekki það betur en margir aðrir. Í mínum skilnaði senti ég illilega á milli tannanna á fólki. Og sumir smjöttuðu meira en aðrir. En málið er að þetta fólk er greinilega óhamingjusamt og líður illa. Vantar athyggli.  Sendi helling af knúsi og kreisti. Farðu vel með þig.  Kveðja XXXX

[Ein-stök, 16.4.2008 kl. 00:20]

Kæra Ókunnuga kona

Það er hætt við því að maður leiti eftir því sem vantar annars staðar ef það fæst ekki í sambandinu. Og það getur gerst á ýmsan hátt. Svo er líka misjafnt hvað fólk leggur sig eftir því að laga það sem að er, ÁN þess að leita annað. Ég var í svo mikilli afneitun á sínum tíma að ég áttaði mig ekki einu sinni á því hvað það var sem mig vantaði svo mikið og þráði. Fyrr en ég varð ástfangin. Þá gerði ég mér grein fyrir því að ég var í raun búin að gefast upp á sambandinu sem ég var í, því það var alveg sama hvað ég gerði eða sagði svo lengi... ekkert breyttist.

Hárrétt hjá þér með kjaftaganginn. Ef fólk vill tala, þá gerir það það.. og ef ekki vill betur til þá býr það eitthvað til. Það eina sem "böggar" mig við þetta er það að þetta gæti hugsanlega komið illa við börnin mín.

[Rebbý, 16.4.2008 kl. 17:48]

ég gekk í gegnum svona tímabil líka árið 2000
ég lenti í vandræðum með tölvuna mína og bóndinn úti á sjó og ég var eitthvað að kvarta yfir því við vinkonu mína í símann, hún hringdi í mág sinn og bað hann að bjalla yfir og sjá hvort hann gæti hjálpað mér eitthvað.
þetta símtal endaði með 3ja tíma samræðum og það áttu mörg símtölin eftir að fylgja og meira að segja þegar hann nokkrum mán síðar fór vegna vinnunnar til Kína þá vakti hann til 3-4 á næturnar til að hringja á kristilegum tíma til mín.
ég hef aldrei hitt þennan mann og aldrei séð myndir af honum, en hann náði að heilla mig í gegnum þennan vinskap og á sama tíma var auglýsingaherferð frá Dressman þar sem ungur agalega myndarlegur maður fór dansandi inn í fataskápinn (ef ég man hana rétt) til að skipta um skyrtu og ég púslaði þessum einstaklingum í kollinum á mér í einn mann.
ég spáði í að hringja í hann þegar ég skildi, en hann er í hjónabandi núna og ég ætla ekki að róta upp neinu gömlu sem kannski gæti skaðað það samband því ég trúi því að ef við hefðum átt að vera saman þá hefði ég ekki gift mig eða allavega örlögin passað að hafa hann einhleypan núna
vá ritgerð bara í athugasemdunum þínum ... þú afsakar þetta, ég veit það

[Ein-stök, 16.4.2008 kl. 20:01]

Rebbý: Ég hreinlega ELSKA langar athugasemdir  Það gefur mér mikið að deila eigin reynslu og pælingum með öðrum og það er alls ekki verra ef fólk er til í að deila sínu með mér.

Skil þig annars mjög vel með þessar pælingar og finnst það virðingarvert af þér að vera ekki að hafa samband við hann seinna þegar hann var sjálfur kominn í hjónaband. Mér þykir það mjög skiljanleg ákvörðun hjá þér en ég held að það hefðu ekki allir hugsað málið þannig.

Ég er líka svolítið forlagatrúar og held þannig í "ef það á að gerast þá gerist það". Er samt ekki á því að maður hafir EKKERT með sín forlög að gera (hljómar það skitsó?) enda væri þá auðvelt að firra sig allri ábyrgð "þetta bara ÁTTI að gerast og ég get ekkert gert við því".

Takk fyrir ritgerðina

[Rebbý, 16.4.2008 kl. 20:51]

verði þér að góðu ein   ef þú ert skitsó þá er ég það líka, maður ræður ekki öllu í lífinu og er alveg sammála þér með að maður verður að taka þátt í lífinu og taka ákvarðanir (bæði þessar erfiðu og auðveldu) en ef það á að gerast þá gerist það.