Hit the rock bottom

Hef þurft að leggja mikið á mig undanfarið til að halda andlitinu í vinnunni, hef reyndar sett upp grímu síðustu dagana því mitt venjulega andlit hefur ekki verið að virka  Í gær var ég m.a.s. orðin grimm við fólk í kringum mig - betra að bíta fólk frá sér heldur en að tilfinningarnar nái yfirhöndinni. Á tímabili munaði samt litlu að stíflan brysti. Ég er venjulega ekki á msn í vinnunni en átti þar stutt spjall við vinkonu mína, Sálufélagann og það var nóg. Ég var komin með tárin í augun og kökkinn í hálsinn. Kyngdi og kyngdi og reyndi að hugsa um eitthvað annað. Ef einhver vinnufélagi minn hefði komið að mér í þessari stöðu þá hefði flóðgáttin opnast. Ég þekki mitt góða samstarfsfólk og veit að ekkert þeirra hefði látið eins og ekkert væri í þessari stöðu, heldur hefði viðkomandi sagt eitthvað og eitt vingjarnlegt orð á þessu viðkvæma augnabliki hefði verið nóg. Ég komst semsagt heim "heilu og höldnu" með grímuna kyrfilega krækta aftur fyrir eyru og hélt áfram að berjast þar fyrir framan fjölskylduna.

Vinkona mín, Krabbinn, hringdi svo í mig upp úr kvöldmatnum. Hún var alveg miður sín yfir því að vera búin að "vanrækja" mig undanfarna daga og það að heyra í henni var nóg. Ég get ekki sagt að ég hafi talað í símann. Ég bara grét. Hún talaði og ég hummaði til samþykkis af og til. Hún tók á endanum af skarið og tilkynnti mér að nú bara YRÐI ég að fara til læknis og fá lyf til að hjálpa mér. Svona gengi þetta ekki lengur. Ég stundi því upp að ég hefði í raun verið farin að gera mér grein fyrir því, en þegar manni líður svona illa þá er svo erfitt að stíga skrefin eftir hjálpinni. Krabbinn minn ætlar með mér til læknis í dag og hún gerði meira því hún hringdi í yfirmann minn í gærkvöldi og útskýrði stöðuna í stuttu máli og að ég væri ekki vinnufær í dag. Ég á yndislegan yfirmann sem lagði blessun sína algjörlega yfir orð og aðgerðir Krabbans.

Ég lúrði því áfram í morgun eftir að fjölskyldan fór á fætur, með bullandi samviskubit yfir því að vera ekki meiri mamma og betri starfskraftur  Krabbinn vill helst að ég verði hjá henni um helgina til að kúpla mig aðeins út úr umhverfinu, en ég veit ekki hvað ég geri í því. Langar bara til að vera heima hjá mér. Finn að það verður átak fyrir mig að hafa mig út til að fara til læknisins því ég vil helst bara loka mig inni og gleyma heiminum fyrir utan.

Nú er þetta blogg orðið ógurlegt samansafn af væli og skæli og varla nokkur sem endist til að lesa þetta. Ég geri samt ráð fyrir að það verði gott fyrir mig seinna meir að lesa þetta yfir og sjá hvað lífið hefur þá batnað. Hefur maður ekki bestu viðspyrnuna af botninum?

Athugasemdir

[Sporðdrekinn, 4.4.2008 kl. 13:32]

Ég sit hér og há skæli, þú hefur nú kannski séð í gegnum skrif mín að ég þekki líðan þína of vel. Mér þykir sárt að einhver þurfi að ganga í gegnum svona sára tíma.

Mikið rosalega átt þú góða vinkonu! Ég tek undir með Krabbanum og mæli með að þú gistir hjá henni um helgina. Já það er erfitt að fara út, en... þú getur ekki lokað þig inni! Það verða því miður engar breytingar til batnaðar í lífi þínu með því.

Það er gott að hafa vinar öxl til að gráta á, vinar faðm til að sækja í.

Ég vona elsku Ein, að helgin verði þér góð

[Ein-stök, 4.4.2008 kl. 14:02]

Elsku Sporðdreki.

Já ég var búin að átta mig á því að þinn skilningur á minni líðan væri ekki bara einstöku innsæi þínu að þakka  Þakka þér innilega fyrir öll fallegu orðin og hluttekninguna.

Ég á svo sannarlega góða vinkonu.. og m.a.s. fleiri en eina. Eins og ég talaði um í fyrri færslu hjá mér þá hefði ég ekki farið langt í lífinu án góðra vina. Stærsta spurningamerkið við að gista hjá Krabbanum um helgina er að hún er sjálf með svo þétta dagskrá um helgina að ég hef á tilfinningunni að ég sitji uppi ein í hennar íbúð og ef eitthvað gæti dregið mig niður andlega annað en að hanga innilokuð í eigin íbúð... þá væri það að hanga innilokuð í annarra manna íbúð!! En ég sé til hvernig þetta fer. Það er svo sannarlega rétt að ekkert batnar með því að loka sig inni og ég VEIT það en ég FINN það ekki - ef ég má komast svo að orði.

Eigðu góða helgi sjálf, mín elskulega

[Sporðdrekinn, 4.4.2008 kl. 14:28]

Ég veit það er eitt að vit og annað að geta, vonandi færðu aðstoð hjá lækninum og þá verður vonandi ekki langt þar til hugsanir þínar verða skipulagðari. Þá verðu kannski auðveldara að takast á við hlutina. Þótt svo að auðvelt sé ekki rétta orðið.

Ég skil að þú viljir ekki hanga inni á annarra manna heimili, en hvernig væri þá að gista hjá henni, vera með henni þá stund sem að hún hefur fyrir þig og svo sækja annað þegar að hún er upptekin. Ég gerði það stundum að fara ein á kaffihús með blöð og penna. Þar gat ég setið tímunum saman og sett hugsanir og tilfinningar á blað. En ef að ég sat ein heima eða reyndi að takast á við heimili og börn, tja þá sat ég bara föst eða lá í rúminu og grét. Ræktin hjálpar líka, fá smá útrás og adrenalín í kroppinn. Ég veit að þetta er ekki auðvelt, þetta er oft erfiðara en allt annað. En nú er tími fyrir þig mín kæra að sparka í rassinn á sjálfri þér og gera það sem að þú veist, þótt erfitt sé.

Ég veit að það er auðvelt að gefa ráð, en ég reyni sjálf að fara eftir þessum ráðum og ég veit að þegar að mér tekst það þá er lífið pínu betra.

Hvert sem að dagurinn þig tekur, ég vona að þér líði betur.

[Rebbý, 4.4.2008 kl. 19:05]

Sporðdrekinn hefur alveg rétt fyrir sér - það er erfitt að koma sér út en það er ekkert sem skýrir huga mans betur en taka pásu á umhverfinu sínu.
Skelltu þér til Krabbans og þær stundir sem hún er upptekin þá getur þú skroppið í göngutúr og jafnvel skroppið niður á tjörn og setið þar og horft á endurnar synda um.

[Júdas, 4.4.2008 kl. 21:43]

Elskurnar, svona líðan tekur enda.  Hún getur bara ekki annað því okkur er ekki ætlað að vera döpur.  Okkur er ætlað að sigrast á depurð og standa sterkari að eftir.  Við þurfum bara að vita þetta og muna.  Allt hefur sinn tíma og það á við um depurðina líka.  Haltu áfram Ein að berjast og nýttu þennan tíma til hluta eins og Sporðdrekinn gerði því það dreifir huganum.  Sjálfur fór ég að blogga og helti mér í ljóðalestur og viti menn.  Mér fór að líða betur.

http://judas.blog.is/blog/judas/entry/361347/  Þessa færslu skrifaði ég þegar mér leið mjög illa.

[Ein-stök, 5.4.2008 kl. 11:04]

Sporðdreki: Þetta er allt saman svo satt og rétt hjá þér. NÚNA er tíminn til að sparka í rassinn á sjálfri sér og gera allt sem ég VEIT að ég þarf að gera. Takk enn og aftur fyrir falleg orð og hvatningu

Rebbý: Það er rétt að það er gott að taka frí frá sínu eigin umhverfi. Ég hef nú þegar sannreynt það. Sit þessa stundina í stofunni hjá Krabbanum og finn vel fyrir því hvað það er ágætt að vakna annars staðar en heima hjá sér eins og staðan er þessa stundina. T.d. frí frá samskiptum við Manninn og endalausar pælingar um það hvað hann sé nú að hugsa eða af hverju hann sé pirraður þessa stundina o.s.frv.

Júdas: Takk fyrir hughreystinguna minn kæri  Ég hef einmitt verið að reyna að segja sjálfri mér þetta; okkur er ekki ætlað að vera döpur. Mér finnst þessi "gamla" færsla þín alveg yndisleg. Og þegar ég sá að ekki er lengra liðið síðan þér leið mjög illa, eins og þú segir sjálfur, þá leið mér mikið betur - því ég sé að þér líður svo vel í dag

[Júdas, 5.4.2008 kl. 19:15]

Nákvæmlega  ..........það er meira að segja stutt síðan ég fór að nota þessa broskarla en ég notaði bara glott karlinn í staðinn.